7 juni 2014

Welshclan’s Taffy Taliessin 9 mei 2005 – 7 juni 2014

Lieve Sam,

hoe onwerkelijk was het vanmiddag toen we het bewuste telefoontje kregen…
Je was uit logeren want wij zouden een nachtje aan zee blijven. Donderdag hadden we je, schijnbaar gezond en wel, bij je andere baasjes afgezet. Zoals altijd kon je daar even een paar dagen tot rust komen, even uit de drukke roedel, even privé tijd met Fientje, daar konden jullie toch altijd wel even van genieten.
Dit keer blijkbaar niet… vrijdag wilde je al niet meer eten en vandaag wilde je helemaal niet veel meer. Mijn ouders namen je mee naar onze praktijk en het verdict was hard…

Al onze plannen waren meteen vergeten… We zochten de kortste weg door Brugge naar de auto. Opeens zijn kuierende mensen vervelend, de buggy onhandig en zijn de straten veel te lang. Dan nog 2 uur in de auto, het duurde allemaal een eeuwigheid…

Ik was gewaarschuwd: “je voelde je heel slecht en je lag daar maar”. En toch schrok ik toen ik je zag. Misschien had ik toch nog een kwispelstaartje verwacht of een blije blik omdat je me zag, maar je lag daar maar en sloeg niet eens je ogen op.
Hoe kon je nu zo opeens, zo ziek zijn?

Omdat de echo ‘s middags toch wat vraagtekens had nagelaten en omdat ik het toch echt zeker en zelf gezien wilde hebben, ging je opnieuw het kussen op. Misschien maar goed dat het altijd je hobby was geweest en dat je het dus nu allemaal niet zo erg vond. Wat we op de echo zagen was niet goed, een grote tumor in de lever die blijkbaar intussen aan het sijpelen was gegaan. Nog een tumor in een andere leverlob.
En dan was het stilaan beseffen dat het ècht voorbij was en dat we nog maar 1 ding voor je konden doen…
In alle rust afscheid nemen, je nog even vertellen hoe geweldig je was, je nog even een dikke knuffel geven, je nog even zeggen hoeveel ik van je hou en je dan zachtjes laten gaan…

En het is waar… “only the good die young”.
Hoe vaak hebben we de afgelopen 9 jaar niet gezegd: “zo eentje krijgen we nooit meer.”
Jij, jij kon bijna praten. Met al je verschillende geluidjes, al je uitdrukkingen, al je lichaamstaal. Ik kon zien wat je dacht en dat was duidelijk altijd heel veel.
Jij was mijn eerste echte werkertje, jij leerde me hoe leuk “gewoon gehoorzaamheid” kon zijn. Jij liet zien dat verschillende sporten combineren perfect mogelijk was. Jij was echt een allroundertje, alles was plezant! Maar ook daarnaast kon ik gewoon àlles met je doen. Als kleine pup al kon ik mijn anatomiestructuren op je oefenen, practica verbanden leggen en cursussen fysiotherapie, jij vond het altijd best als je proefhondje mocht zijn. Toen we pas onze nieuwe echo hadden en de verschillende cursussen zich opvolgden, was je buik vaker kaal dan behaard. Medecursisten haastten zich om bij ons in de groep te zitten, want jij was gewoon de perfecte oefenhond. Heel glorieus mocht je ook 2 keer bruidshond zijn en dan nam je je taak heel serieus. Logisch dat je onze ringen mocht brengen want zonder jou hadden het baasje en ik nooit van elkaars bestaan geweten.

Wat heb ik genoten van en met jou, wat heb ik om je gelachen en wat hebben we samen veel gedaan.
Hoe vaak is mijn hart groot geworden van trots om jou, hoe vaak heb ik over je opgeschept, hoeveel harten heb je veroverd en hoeveel mensen heb je corgi-minded gemaakt.

Lieve, kleine Sam…
wat zal je gemist worden… de laatste jaren was je gewoon huishond, maar dat maakte ook dat jij gewoon altijd in onze buurt was. Voor Fien ben je altijd een houvast geweest, haar rots in de branding.

Kleine, vriendelijke babbelaar… wat zal het stil zijn zonder jou..
Rust zacht, mijn lieve vlinder, je bent nu vrij…