22 april 2011

Afgelopen woensdag was het tijd voor onze 2de les bij de limburgse reddingshonden. Voor zo’n leuk doel wilde ik graag vroeg opstaan op mijn vrije dag. Om 9u werden we verwacht aan de oude mijngebouwen in Beringen. Het team heeft toestemming om daar te trainen en dat is voor mens èn hond een unieke ervaring. Voor de ervaren honden ging het slachtoffer zich ergens verstoppen in de gebouwen. We konden zo duidelijk zien hoe belangrijk het is dat een reddingshond nergens bang voor is en zonder twijfelen obstakels neemt. Trappen van alle soorten en maten, roostervloeren, donkere gangen, ze gingen er allemaal onbevreesd in, over en doorheen. Ze lieten weer knap werk zien, want het slachtoffer zat soms goed verstopt, ergens hoog bovenop of zelfs in “kasten”.

Daarna was het de beurt aan de beginnertjes, voor hen houdt deze locatie gewoon heel veel gewenning in. Leren omgaan met moeilijke situaties, allerlei trappen leren nemen, rare vloeren onder hun pootjes leren kennen en vooral heel goed leren vertrouwen op het baasje. Onze pups hebben het schitterend gedaan! Eerst was Rafke nog wat onwennig, maar ja, hij moest ook nog wennen aan een “nieuwe geleider” aangezien de baas niet mee was kunnen gaan. Tess had meteen mij aan haar zijde als vertrouwde geleider en zij ging van begin af aan vlot overal doorheen. Roosters waar blijkbaar heel wat ervaren honden doodsbang op waren, daar wandelden onze dappere pups over alsof ze nooit anders hadden gedaan. Zelfs een van de trappen waarvan eigenlijk werd aangenomen dat onze pups die, op hun eerste kennismaking met de mijngebouwen, niet zouden durven nemen, bleken geen enkel probleem te zijn. Ze dartelden er net zo goed naar beneden. Knappe schatjes dus! Heel op het einde moesten ze een trapje naar beneden dat van in het licht naar het donker liep. Ze konden dus niet zien wat er beneden was en dat vond Tess wèl heel eng. Daar had ze dan ook grote moeilijkheden en hebben we haar de eerste keer naar beneden moeten tillen. Na een rustpauze konden we haar met veel overtuigingskracht wel naar beneden laten wandelen. Nadat wij zelf aan de beurt geweest waren, rees onze bewondering voor de gevorderden echt de pan uit! Als je deze honden bezig zag, zag het er allemaal erg vanzelfsprekend uit en dat is het duidelijk niet.

Helaas hebben we van deze training geen foto’s van onze dappere flatjes, ik had mijn handen vol aan onze 2 rakkers alleen :).

‘s Namiddags mocht Tess mee de stad in. Ik had afgesproken met enkele vriendinnen en vond het wel een goede oefening voor Tess. Ze vond het een beetje saai wandelen, maar een ober die vroeg of hij een kaasblokje mocht geven en vervolgens een heel kommetje opvoerde, maakte het hélemaal goed! Ook de koekjes van de ijsjes en niet te vergeten een lekker bolletje ijs waren het hoogtepunt van de namiddag voor haar.

Gisterennamiddag was het dan een beetje flatcoatdag. Rond 12 uur kwamen Maaike en haar vader Willem bij ons thuis aan met 3 van hun dames. Zusje Nikki kwam vol zelfvertrouwen onze tuin binnengewandeld en we moesten toch toegeven erg goed te moeten kijken wie nu wie was. Hera ging meteen op verkenning uit binnen en wilde duidelijk alle mandjes en benches eens bekeken hebben. Lizzy wist niet goed wat ervan te denken… zoveel en zo’n verschillende honden ineens! Maar al bij al is het netjes verlopen, zonder akkefietjes. Onze roedel kan best gastvrij zijn!

Nadat we samen een broodje hadden gegeten vertrokken we richting de holsteenbron, waar we met nog enkele flatcoatedliefhebbers zouden samenkomen. Toen we aan kwamen rijden, schrok ik toch even hoeveel honden er eigenlijk aanwezig waren :). Het doel van de samenkomst was namelijk flatjes laten poseren voor de WOEF retrieverspecial. Kurt Pas, de fotograaf had graag “enkele” flatcoateds waarvan liefst minimaal 1 bruine en 1 zwarte volwassene en liefst ook een pupje of zo. In totaal waren er 4 volwassen zwartjes, 3 volwassen livers en 4 puppen, keuze genoeg dus! Voor mij was het alleszins erg leuk dat ze er allemaal waren, want zowieso was het leuk om Maaike en haar honden en dan speciaal Nikki terug te zien. Maar wat was het ook fijn om Lola’s vader, broer en halfbroer weer te zien! Dat was geleden van toen Lola zelf nog een ukkie was.

Op weg naar de locatie bleek hoe sociaal deze honden eigenlijk zijn, de meesten kenden elkaar immers niet en toch ging het allemaal best prima, op enkele wel heel verliefde reuen na. Het was een plezier om ze samen bezig te zien. En dan, dan was het tijd voor het echte werk! Hidde, Tine’s flatcoated meisje, mocht beginnen als testhondje en nadien ook als eerste om te poseren. Nadien was het de beurt aan Daikin en Nimo, vader en zoon, liver en zwart. Daikin mocht ook met zijn andere zoon Iago poseren en daarna zouden we de 3 nestgenootjes samen op de foto zetten. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan! Want als Rafke eindelijk bleef zitten, dan was Nikki weer weg en omgekeerd. Tess was een beetje de vaste waarde van het drietal, maar zo zal je zien… als dan eindelijk Rafke en Nikki flink zaten, net dàn besloot Tess om toch ook eens op te staan. Sja… hondenfotografie, het is niet altijd gemakkelijk… Na de pups kwam Kensi nog aan de beurt en pupje Jutta samen met het kindje des huizes daar. Daarna nog de andere honden van Maaike en toen… de kers op de taart! Het vrouwtje van het reuendrietal had ook een echte (dode) fazant bij. Daikin mocht zijn kunnen daarmee laten zien. En onze Tess… die werd hélemaal wild van die fazant! Tot slot nog een groepsfoto, ook dat was een uitdaging…

De groepsfoto zat gisterenavond al in mijn mailbox en ik vind hem erg mooi geworden. Jammer dat Raf en Nikki op dit exemplaar al gevlucht waren…
V.l.n.r.: Kensi, Lizzy, Hera, Hidde, Nimo, Iago, Daikin, Tess

Foto door Kurt Pas