10 december 2011

Na lang twijfelen of ik dit nu wel of niet al moest doen, werd de knoop een 3-tal weken geleden dan toch doorgehakt. Tess werd ingeschreven voor het brevet gehoorzaamheid op hondenschool De Roedel in Helchteren. Nu ze haar eerste verjaardagskaarsje had mogen uitblazen, mocht ze net deelnemen aan deze toegang naar het echte werk. Ze was er klaar voor, maar door wat pech hadden we enkele overgangsproeven gemist waardoor ze officieel nog in de B-klas zat. Dat hield in dat ze bepaalde oefeningen maar zelden had kunnen oefenen, toch wist ik dat ze het moest kunnen. Samen verlangden we naar meer, naar het echte werk en dus was vandaag onze grote dag. De dag waar we zo’n 10 maanden naartoe gewerkt hadden!

Zoals gewoonlijk verliep ook deze dag hier weer hectisch. Voormiddag werken, nog even een spoedgeval binnengekregen op de praktijk, maar gelukkig toch om 11u45 thuisgekomen. Mijn collega zou het werk enkele uurtjes overnemen, zodat wij van 13 tot 14u brevet konden spelen. Om 14u moest zij weer vertrekken en werd de telefoon weer op mij doorgeschakeld. Geen probleem want we zaten vlakbij, maar misschien toch, laat ons zeggen, een extra stressfactor ;).

Sinds de wekker vanmorgen liep, begon ik stilletjes te sterven… Sja… het is en blijft een hond, een flatcoat zelfs en dan nog wel een flatcoat die vorige week bewezen had dat ze erg graag “grapjes” uithaalde op niet zo’n welkome momenten… Bibberend werden de boterhammetjes van ‘s middags gesmeerd en met veel moeite naar binnengewerkt. En dan… op naar de terreinen van HS De Roedel.

We begonnen met het voorstellen van de hond. Simpel!
Sja, dat denk je dan tenminste… mevrouwtje wilde niet op bevel gaan staan en ik moest haar zodoende helpen. Dat beloofde niet veel goeds, de keurder dacht dat blijkbaar ook. Hij zei dat het nu allemaal nog niet erg was, maar dat de houdingen er zo wel aankwamen… Vervolgens kwam de vaste volgoefening aan bod waarbij je tussen de rij honden moet slalommen. We moesten als tweede en Tessje was zo plat als een vijg… Ze zat naast me te suffen en was er blijkbaar niet helemaal bij. Gelukkig vond ze op tijd haar energie terug en zette een pracht van een volgoefening neer, met een mooie voet zelfs, die ze eigenlijk nog niet onder de knie had.

Ok, de zenuwen begonnen een beetje te zakken. Gelukkig maar, want mijn meisje had blijkbaar daar blijkbaar toch wat last van…
De houdingen moesten we bij dezelfde keurmeester van het voorstellen doen. Ze deed het perfect en hij kon zijn verwondering niet wegstoppen, sja, op zo’n moment ben je toch trots op die kleine, zwarte dame!

De blijfoefening bleek het horrorverhaal te worden waar iedere brevet/wedstrijdspeler voor vreest… Nog voor we op onze plaats waren, waren 3 van de 8 honden al aan het rondrennen. 2 daarvan lieten zich bovendien niet vangen en maakten er een leuk spelletje van. De oefening werd voor iedereen afgebroken en we mochten onze honden ophalen. Meteen erna startten we opnieuw, helaas met hetzelfde scenario. De 3 weglopers werden gevangen en wij deden verder, Tess was erg onrustig geworden van dit alles en halverwege de oefening stond ze plots op. Gelukkig reageerde ze goed op mijn commando tot liggen, waardoor de schade beperkt is gebleven. Nadien gingen nog 2 lotgenoten lopen. Slechts 3 van de 8 moesten deze oefening niet herkansen… Ons kostte het 5 punten waardoor we nog net geslaagd waren op dit onderdeel.

Voor het oproepen over 30meter bleef ze netjes liggen, toch was ze blijkbaar een beetje aangedaan, want haar zitvoor, die ze anders zo mooi doet, was net niet achter mij en haar voet was eerder voor dan naast me. Het kostte ons 2 punten, maar ach, door alle omstandigheden kon ik haar dat wel vergeven ;). Vervolgens los volgen, je moet dan 2 keer kruisen met een andere deelnemer. Stiekem hoopte ik dat ik niet tegenover de vrolijk weglopende en reusachtige Deense Dog zou uitkomen. Als straf mochten we de losse volgoefening inderdaad met deze toffe kandidaat delen. Gelukkig bleef hij netjes bij zijn baasje en ook Tessje deed het heel keurig.

Apporteren ging uiteraard heel netjes en ten slotte moesten we het plaatssturen nog doen. Een oefening die ze een maand geleden door een voorvalletje opeens helemaal niet meer wilde doen. Geduldig moesten we alles van voor af aan opbouwen en daar plukten we vandaag de vruchten van. Met heel veel enthousiasme deed ze haar oefening, we verloren punten voor de voet omdat ik die bewust niet (goed) gevraagd heb en voor een onnodig bijbevel na een misverstandje met de keurmeester, ook hier verloren we dus 2 puntjes.

Het eindresultaat is een mooie 91/100. Ik ben natuurlijk supertrots op mijn dametje, zeker na de extra complimentjes van de keurders bij het verlaten van het terrein. Beiden vonden dat ze netjes werk geleverd had, zeker gezien haar jonge leeftijd en ras.

Alle foto’s vind je in het album “Aan het werk”.