27 april 2013

Met een blos op mijn wangen geef ik toe dat het al veel te lang geleden is dat hier een update verschenen is. Dat heeft er deels mee te maken dat de afgelopen maanden voor een keer in het teken stonden van de baasjes.

Eind november werd een eerste belangrijke ommekeer in gang gezet. Nu we gesetteld waren in ons nieuwe huis en alles stilaan op zijn pootjes was gevallen, beslisten de baasjes dat het misschien stilaan tijd werd voor een kleine 2-voeter. Bovendien was er, per ongeluk of per geluk, een prachtige trouwjurk ons leven binnen gevlogen en zo werden ook de trouwplannen concreet. Om alles met elkaar te laten matchen, leek het ons een goed idee om er niet te lang mee te wachten, je weet immers nooit dat zo’n kleine 2-voeter zich opeens heel snel aandient…
In de kerstperiode werd alles opeens echt, de zaal werd vastgelegd en dus ook de datum, het plannen kon beginnen. 23 maart was dè grote dag en dus was er niet zoveel tijd om alles te regelen en in orde te brengen. Ook de wafjes moesten hun taak volbrengen, ze moesten oefenen voor de fotoshoot en natuurlijk moesten ze ook even langs een lieve kapster passeren zodat ze er allemaal fris en netjes uit zouden zien op onze dag.

Het voorbereiden van de trouw en de romantische bui die daar vanzelfsprekend bijhoort, hadden hun uitwerking duidelijk niet gemist. Begin januari werden we blij verrast met een extra roze streepje… We konden onze ogen nauwelijks geloven, maar wat waren we blij met de aantocht van ons mensenpupje!
Onze kleine 2-voeter groeit voorlopig voorspoedig, we zijn al bijna halverwege, je kan niet geloven hoe snel zoiets gaat!

Na enkele stille wafjes-maanden zijn we nu weer volop in gang geschoten. De zwarte tweeling geniet volop van zwemuitstapjes en natuurlijk gaan ze allemaal graag op tijd wandelen, er wordt weer volop getraind en voor Tess liggen er de komende weken en maanden wat wedstrijden in het verschiet. Spannend!

Gisteren werd het begin gemaakt met de toelatingsproef voor agility. Zowel Hippie als Tess waren er klaar voor en met het oog op de steeds slechter wordende conditie van het vrouwtje, besloten we dat het dringend tijd werd om eindelijk maar eens op te gaan voor de TAP.  We waren met een hele groep en dat maakt het wel plezierig. Onze moed zonk ons wel enigszins in de schoenen toen we de toestand van de terreinen en het uur van starten in het oog kregen. Het was wel bijna half10 ‘s avonds eer we van start gingen en dus was het al helemaal donker geworden. Op het terrein zelf werden er grote schaduwen gecreëerd en het wemelde er van de konijnenkeutels. Eens het flink donker was, merkten we vanzelf waar die allemaal vandaan kwamen want rondom het terrein kwamen allemaal konijntjes tevoorschijn. Tess had die kleine diertjes natuurlijk al lang opgemerkt…

Als laatste van de grote honden was Tess aan de beurt. We vertrokken goed en de lichte aarzeling op de wip was niet echt een verrassing. Ze deed flink haar best! De kattenloop nog netjes afwerken, de band en de weave en dan hadden we het gehad. Maar… een flatcoat zou natuurlijk geen flatcoat zijn als hij niet even iets verrassends zou doen… Toen ze de kattenloop afdaalde zag ik plots dat ze iets spannends in het oog kreeg, ze sprong van het toestel af en rende vooruit. Tot haar grote teleurstelling was het plaatje dat naast de band stond geen konijntje… Gelukkig liet ze zich snel tot de orde roepen waarna ze de rest probleemloos verder aflegde.
GESLAAGD! YES!

Meteen erna, als eerste van de mediums, mocht onze Hippie. De keurder lachte nog, dat als het met een flat zou lukken, een bordertje dan zeker geen probleem mocht zijn… Ja, dan ken je Hippie natuurlijk nog niet dacht ik… Toch vertrok onze kleine meid goed en geconcentreerd, ze luisterde flink en nam mooi haar raakvlakjes. Aan de slalom ging het mis, het kon toch niet zoals ik het gepland had en ze nam een verkeerde ingang. We weten allemaal dat als Hippie iets in haar hoofd heeft dat het er dan ook zo in zit en niet anders, bovendien sloegen de zenuwen toe bij het vrouwtje… pas na enkele keren nam ze de correcte ingang. Jammer genoeg was het onvoldoende om te slagen en mochten we herkansen.
Voor het vrouwtje was 3 keer meteen na elkaar lopen zonder recuperatie nu duidelijk teveel van het goede. Had het vrouwtje te weinig adem en te weinig snelheid voor een goede begeleiding? Of deed Hippie een hippieding op de wip? Ik weet het niet goed, maar voor ik het wist kreeg ze een weigering op de wip en had ze het volgende toestel ook al genomen… Gediskwalificeerd dus… heel jammer, want de slalomingang ging dit keer wel foutloos. Voor Hippie zullen we dus jammer genoeg een 2de poging nodig hebben. Toch ben ik ook trots op onze kleine border, als je ziet vanwaar ze gekomen is, heeft ze het gisteren meer dan prima gedaan!