10 juli 2018

Tien juli, niet te geloven dat deze datum me al 20 jaar een bijzonder gevoel geeft. Dat het al zo lang, meer dan mijn halve leven, geleden is dat mijn soulmate het levenslicht zag. Zelf wist ik toen nog niet dat mijn leven zo zou gaan veranderen binnen afzienbare tijd, dat de droom en het verlangen naar een viervoetige vriend na al die jaren eindelijk uit zou gaan komen.

Wodan zou veel meer worden dan “onze hond”. Hij zou de komende 12 jaar naast me staan als mijn allerbeste vriend. Hij zou me het zelfvertrouwen geven dat ik miste, mijn kapitein worden. Wij zouden samen het land doorkruisen, letterlijk. We begonnen met de fiets en de bus in de nabije omstreken. Waar zijn wij niet overal samen geweest! Later ging hij zelfs mee naar Gent. Van gekke buitenhond op het platteland naar altijd binnenhond op kot in een grote stad, voor hem was het allemaal geen probleem zolang wij 2 maar samen waren. We reisden met de trein en later samen met de auto. Hij zat naast me in de les en was geduldig als er anatomie of verbanden leggen geoefend moest worden en later weer net zo gek als altijd als we lekker aan het water gingen wandelen.

Toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Wo was echt niet de gemakkelijkste en ik was nog erg jong en onervaren. Niet 2 maar 10 handen vol, zeker in zijn eerste levensjaren. Bloed, zweet en vooral heel veel tranen! Hoe vaak heb ik niet willen opgeven om naar de training te gaan, hoe vaak ben ik niet huilend van frustratie thuisgekomen, hoe vaak heeft hij me niet op mijn buik ergens naartoe gesleurd, want toegegeven, hij was gewoon ècht te sterk voor mij.
Maar we gaven niet op, onze onvoorwaardelijke trouw voor elkaar heeft ons doen doorzetten. Dat maakte ons na verloop van tijd tot het meest fantastische team, samen konden wij ècht alles aan.

Nu zijn we 20 jaar later in een stadium dat zelfs aan het eind van Wo zijn leven nog zo onbereikbaar ver voor me lag. De groep mensen die me kent als het meisje met de grote, zwarte hond wordt stilaan kleiner en steeds meer mensen in mijn leven kennen mij zonder hem aan mijn zijde.
Ik denk met een lach en een traan terug aan toen. Aan de prachtige tijd die ik met hem had en ik besef dat de vriendschap en trouw die tussen ons bestond uniek was. Dat ik daar nooit meer naar terug zal kunnen. Dat hoeft ook niet, het was wezenloos hoe het was toen en alles is anders nu, nu ik met volle teugen geniet van onze tweevoetige mensenpup.
Vandaag danst heel mijn hart bij de gedachte dat ook hij over enkele jaren zo ontzettend veel van zijn eigen viervoetige, beste vriend zal gaan houden. Dan hoop ik met heel mijn zijn dat ik hem de wereld mag zien verkennen met een maatje naast hem waarvan ik weet dat die door een vuur zal gaan voor hem. 
Wie weet mag ik dan vanop afstand opnieuw zo’n bijzondere vriendschap ervaren… 

 
Lieve kapitein,
ik kan je nooit genoeg bedanken voor alles wat je me gegeven hebt. Zonder jou zou ik nu niet zijn wie ik ben, ik zou niet de vrienden hebben die ik heb en niet het leven leiden dat ik leid. Maar tijdens dat alles, in die hele periode, was er maar 1 ding echt belangrijk en dat was jij & ik en het geluk dat we samen hadden.