13 juni 2011

Lieve Wo,

jij kwam in mijn leven toen ik 13 was en sinds die dag was ik nooit meer alleen. Altijd had ik mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat. Alles kon ik aan jou vertellen, uren hebben we samen rondgezworven door de velden, altijd waren we samen. Jij hebt me zoveel moois gegeven, je was het kostbaarste wat ik had. En vanaf die eerste dag, was ik bang, bang om je te verliezen. Bang ook, om zonder jou verder te moeten, want eerlijk… ik had geen idee hoe ik dat moest doen.

Een gelukkig mens ben ik dan ook, dat ik jou pas moest vrijlaten als ik alles weer op pootjes had. Ik was afgestudeerd na jaren hard werken, ik had een pracht van een job en een eigen stekje. Er was bovendien een nieuwe liefde in mijn leven gekomen, een liefde zoals ik ze nog nooit gekend had. Een lieve man die van nu af aan jouw taak kon overnemen, die me vanaf nu door het leven kon begeleiden, een beste maatje waar ik altijd op terug kan vallen. Je bleef nog lang genoeg om ieder lid van ons nieuw samengesteld gezinnetje de tijd te geven om aan elkaar te wennen en om Brent op weg te helpen, over zijn angsten heen. Je wachtte bovendien tot ik de moed had om definitief afscheid te nemen van Lola. Twee dagen later moest ik ook jou laten gaan.

“Lieve Wo”, zo begon ik ook exact een jaar geleden mijn brief aan jou, tranen rolden over mijn wangen. Als de dag van gisteren staat zondag 13 juni 2010 in mijn geheugen gegrift. Alsof het gisteren was, weet ik nog precies hoe de dag verliep, vanaf de eerste minuut tot de laatste. Ik voel opnieuw mijn onmacht en mijn onwerkelijk groot verdriet. De gedachte dat ik jou moest laten gaan, was ondraaglijk… En toch wist ik dat het moest, ik had het je beloofd. Het zou niet eerlijk zijn om jou alleen voor mij nog te laten blijven. Ik weet nog hoe ik je zelf je laatste spuitje gaf, hoe ik vol overtuiging aan jouw euthanasie begon en hoe de angst en onmacht over me heen kwam van zodra er geen weg terug was.

Vandaag is het al een jaar geleden dat we jou moesten laten gaan. Al 365 dagen lang wandel ik door het leven, zonder jou… Het doet nog altijd pijn, tranen rollen ook nu weer over mijn wangen. Toch hebben de mooie herinneringen de bovenhand. Hoe vaak we hier niet om jou lachen, hoe vaak er geen leuk verhaal te vertellen valt. Er zijn zoveel kleine en grote dingen die ons aan jou doen denken. En ik ben zo dankbaar dat àlle mensen die me dierbaar zijn jou hebben mogen kennen en begrijpen hoeveel jij voor mij betekende.

Kleine Wo,
met alles wat je me geleerd hebt, alles wat je voor me gedaan hebt, alles wat je voor me was en nog bent, kan ik niet anders dan geloven dat beschermengeltjes niet wit maar zwart zijn.

Vandaag heb ik een nieuwe, zwarte beschermengel naast me staan. Ze doet me lachen en laat mijn hart vreugdesprongetjes maken.
En ik weet zeker dat je op haar schouder zit.

De foto’s van Wodan zijn fotoshoot, zijn toegevoegd in het mapje ‘foto’s’ onder “Wodan”.

http://www.youtube.com/watch?v=bhzJO34SCoc

Within temptation – memories

 In this world you tried
Not leaving me alone behind
There’s no other way
I prayed to the gods let him stay
The memories ease the pain inside
Now I know why

All of my memories keep you near
In silent moments imagine you’d be here
All of my memories keep you near
Your silent whispers, silent tears

Made my promise I’d try
To find my way back in this life
I hope there is a way
To give me a sign you’re ok
Reminds me again it’s worth it all
So I can go on

All of my memories keep you near
In silent moments imagine you’d be here
All of my memories keep you near
Your silent whispers, silent tears

Together in all these memories I see your smile
All the memories I hold dear
Darling, you know I’ll love you
Until the end of time

All of my memories keep you near
In silent moments imagine you’d be here
All of my memories keep you near
Your silent whispers, silent tears

All of my memories…