10 oktober 2016

Een week geleden is het nu, het nieuws kwam hard aan…
We gingen je vertroetelen, je kreeg zoveel extra knuffels, vrienden kwamen afscheid van je nemen.
We wilden nog 1 keer samen rennen, en dat deden we… We gingen naar de plas en iedereen stond versteld van jouw levenslust en snelheid. Niemand kon vermoeden hoe ziek jij eigenlijk was.
We vertelden aan Cas dat jij erg ziek was en dat we jou niet meer beter konden maken, maar ook hij begreep het denk ik niet echt, in zijn ogen was je even gek als altijd…
Ergens hoopte ik dat ik me gewoon gruwelijk vergist had…

Toch zagen we elke dag een beetje minder Rafje. Je vermagerde zienderogen en je eetlust ging achteruit. Toch bleef je zo ontzettend blij en enthousiast, maar als je dacht dat we niet keken, lag je daar maar…
Ondanks al het enthousiasme werd je een schim van wie je ooit was. Toen we vanochtend zagen hoe jij in je mandje bleef liggen in plaats van ons te begroeten en toen je zelfs de resten van Casjes ontbijt niet meer wilde, vonden we dat het tijd was om je te laten gaan…

Natuurlijk konden we wachten tot jouw eeuwige kwispel tot stilstand kwam, maar voor wie of wat zouden we dat doen… We wilden jou dat niet afnemen, we wilden jou toch nog een beetje laten zijn wie je altijd was geweest…

Met je hoofd in baasjes schoot ben je stilletjes van ons weggegaan…
Onze zotte vriend, onze gekke kerel, ons dwaasje… wat zullen we je zo ontzettend gaan missen…

Ren nu maar, grote lieverd,
ren nu maar met zus… ik weet dat jij haar ook ontzettend hebt gemist.

Lieve Maaike,

ik kan jou niet genoeg bedanken voor het vertrouwen dat je ons geschonken hebt, voor dit prachtige leven dat je in onze handen hebt gelegd.

Geen Jackanape’s meer in huis nu… en zo verlaat Tessje ons opnieuw een beetje…
Dat onze zwarte tweeling, “Raf & Tess”, nu eindelijk weer samen is, is een schrale troost…

[nggallery id=65]