2 oktober 2016

Het laatste berichtje dateert van 28/11/2015. Een moeilijke dag die deed terugdenken aan een groot verlies. Een dag waarop Ella nog onvoorspelbaar genoemd werd, een dag waarop over deze zwarte lieverd nog steeds “in de schaduw van” gepraat werd.

We zijn nu bijna 1 jaar verder. Samen hebben we hard gewerkt het afgelopen jaar. Enkele wedstrijden gehoorzaamheid weerspiegelden haar wisselvallige gezondheidstoestand. Jammer maar daarmee moeten we nu eenmaal leren omgaan. Door haar immuunstoornis voelt Ella zich niet altijd top, waarbij een gehoorzaamheidsles gewoon teveel van haar vraagt. De korter durende agilitystukjes blijken minder problemen te geven. We besluiten dan ook om voor de fun te gaan en ons enkel op agility te richten.

Geen slechte beslissing denk ik nu we er enkele wedstrijden hebben opzitten. Ella krijgt steeds meer focus en al wat ooit zoveel afleiding bezorgde, boeit haar steeds minder. We zijn de laatste maanden een fijn team geworden en we genieten beiden volop van zowel de lessen als de wedstrijden.

Maar het is niet alleen dat…
Thuis samen werken aan kleine dingen, nadenken over hoe het beter kan en dat in de praktijk proberen om te zetten blijkt erg amusant. Ella is mijn eerste teamgenoot die oneindig wil blijven doorgaan en dingen over en over opnieuw wil proberen.
Een drietal weken geleden besloot ik de raakvlakken te hertrainen. Eigenlijk besefte ik dat ik daar nooit veel aandacht aan besteed had en dat begon moeilijkheden op te leveren. Ik leerde haar eerst over matjes lopen, die werden nadien op de raakvlakken gelegd. Vandaag trainden we voor het eerst weer zonder matjes op de raakvlakken. Voorlopig blijkt de training succesvol, ik ben benieuwd hoe dit verder gaat!

En ook al is Ella de “grelligste” die ooit naast me stond. Op de praktijk is zij de liefste en makkelijkste. In de auto kan ze flink op de bank zitten, heerlijk genietend van die speciale aandacht en op wandeling blijft zij het dichtst bij me.

Nu ze bijna 3 is… Wàt een hond is ze!