30 januari 2011

Vandaag was het dè dag! De dag waar we al zolang naar uitgekeken hebben… Een flatcoatloos tijdperk is voorbij!

Om 12 uur stonden we bij Maaike op de stoep, dan eerst even puppies knuffelen en natuurlijk speciaal onze eigen schatjes, nog wat dingetjes overlopen onder het genot van een lekker tasje koffie. Rond 13u30 zijn we stilaan weer vertrokken. De pupjes werden door Maaike en haar moeder mee naar de auto begeleid, een ontroerend afscheid… De zorg over deze 2 kleintjes wordt nu overgedragen!

De autorit ging super! Kleine Tess zat bij mij op schoot en viel al snel in slaap. Rafke was nog in een actievere bui en kon zijn draai dus niet zo vinden op Brents schoot. In de grote wasmand in het midden, waar dekentjes en wat speeltjes in lagen, vond hij dan toch rust en daar is hij ook al spelend in slaap gevallen. Na ongeveer 20 minuutjes werd Tess opeens heel onrustig, we besloten even te stoppen. En ja hoor! Onze flinke meid haar eerste plasje en hoopje bij ons waren een feit. Supermeisje! De rit is nadien nog 1 keer onderbroken omdat kleine Raf er weer even uitmoest en verder hebben ze geslapen als een roosje.

Thuisgekomen hebben we het tweetal even de tijd gegeven om het huis te verkennen. Overal werd eens gesnuffeld en de speeltjes werden verkend. Nadat ik een poosje buiten was geweest met de andere honden, hebben we hen 1 voor 1 laten kennismaken. Eerst mocht Engie, onze roedelleidster, mee binnen. Zij liet meteen heel duidelijk merken dat zij het voor het zeggen heeft bij ons en dat ze geen tegenspraak duldt, echter wel heel keurig zonder de pupjes ook maar een haar te krenken. Haar signalisatie was voldoende voor hen en ze onderwierpen zich meteen waarna alles goed was. Sam was het volgende slachtoffer, onze held op sokken. Hij probeerde wel te vertellen dat hij niet gediend was van opdringerig gedoe, maar geen pup die daar oren naar heeft. Integendeel: zijn gebrom resulteerde enkel in spelbuigingen en vrolijke blafjes. Typisch Sam dus… Fien kwam binnengedarteld en wist eigenlijk niet goed wat ervan te denken… “mijn speelgoed!” was haar voornaamste reactie, al was ze tegen de pupjes eigenlijk ook heel lief en correct. Al gauw liet ze het tweetal links liggen. Hippie was de laatste en zij had eigenlijk helemaal geen oog voor de kleintjes, ze heeft ze nauwelijks een blik gegund… ook typisch Hippie…

Intussen zijn we zover dat Fien “hare Sam” beschermt en de pupjes keurig op een afstand houdt voor hem, haha. Dat heeft ons schattebolleke wel een beetje nodig, zo’n bodyguard… 🙂 En verder ligt alles nu keurig binnen, iedereen heeft zijn plekje gevonden en tot nu toe hebben we een rustige en vlekkeloze avond. De groten moe van hun wandeling, de kleintjes moe van alle indrukken.