13 juni 2013
Mijn beste zwarte vriend,
wat vliegt de tijd, als ik nu bedenk dat het al 3 jaar geleden is dat ik jou moest laten gaan…
Die dag kan ik nog steeds van voor tot achter laten afspelen, ik weet nog precies hoe ik me op welk moment voelde.
Inzien dat het tijd was en me daar niet voor verschuilen, jou nog wat opkalefateren en nog even genieten van wat jou het liefst was, nog een paar extra mooie momenten, nog enkele extra kwispelstaarten, de allerlaatsten… Het moment dat aanbrak en vooral het gevoel van onherroepelijkheid achteraf.
Beseffen dat jij, mijn beste vriend, er nu niet meer was, dat je er nooit meer zou zijn.
Moeten geloven dat die eeuwige kwispelstaart nu voor altijd stil zou zijn.
Zien dat die sprankelende, blije ogen me nooit meer zouden toelachen.
Weten dat ik je voor altijd zou gaan missen…
Nog altijd lijkt het soms of je naast me meeloopt, er wordt nog zo vaak aan je gedacht met een lach of met een traan…
Toch gaat het leven stilaan verder, zonder jou…
Voor het eerst wonen we in een huis, waar jij weliswaar aanwezig bent, maar nooit je pootjes hebt binnengezet. Toen we trouwden moesten we jou missen als ringendrager en straks komt er een klein hummeltje bij, dat later onze grote, zwarte Wo alleen van foto’s zal kennen.
Lieve Wo,
missen doe ik je nog steeds en ik kan nog altijd niet verwoorden hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen hadden.
