7 december 2013
Ode aan Tessje
28 november 2013
7 december 2010 – 28 november 2013
Lieve Tess,
Nog maar zo kort geleden rende jij als snelste door het bos, onvermoeibaar, onuitputtelijk. Altijd stond je kwispelend aan mijn zijde, je werkte graag en enthousiast en als we gingen wandelen deed jij de meeste kilometers. Thuis was je de grootste knuffelkont, mijn eigen schoothondje.
Of we nu gingen wandelen of door de stad kuieren, of we nu samen thuis waren of samen op het werk, agility of gehoorzaamheid, voor jou was alles prima, zolang jij en ik maar samen waren…
En eerlijk is eerlijk… jij was het verwende nestje van onze roedel, stiekem was jij de lieveling van je vrouwtje… Logisch ook… als het zo klikt als tussen ons, al vanaf die eerste dag! Ik weet nog zo goed hoe jij vanaf het eerste moment voor me zat en me onophoudelijk aankeek. Altijd aandacht voor je vrouwtje, altijd vragen om een blik terug. Jij, teefje rood, bleek mijn droomhondje, je was alles wat ik zocht, je was alles wat ik wou. Hoe moeilijk het toen ook leek om goede opvolging te vinden voor Wo, jij hebt dat waargemaakt!
Hoe onwerkelijk is het nu dat jij niet meer naast me ligt…
Dat je niet meer stiekem op de pasagierszetel mag meerijden, dat je nooit meer door het ondiepe water zal rennen, dat je nooit nog de zee zal zien, dat je geen eindeloze balletjes meer zal halen, dat je me niet meer met je lieve kopje en je trouwe ogen aan zal kijken…
Lieve meid… met jou wilde ik nog zoveel doen, nog zoveel wandelpaden doorkruisen. Ik wilde zo graag zien hoe jij Cas zijn beste vriendin zou worden…
Vorige week voelde je je blijkbaar niet zo lekker op de hondenschool maar verder leek er niet zoveel aan de hand… Je at je brokjes en trippelde vrolijk me me mee, je rende nog langs het water met je broer en kwam even graag je knuffels vragen. Eergisteren was je de laatste van de 6 om me te begroeten en gisterenavond at je je brokjes maar met lange tanden. Vandaag kwam het harde verdict… Je buik zat vol met een hele grote tumor, je lever vol uitzaaiingen…
Het was dat waar ik bang voor was… ik ben er kapot van…
In de uren erna zag ik je achteruitgaan… ik wilde je nog even “jouw waterparadijs” laten zien, maar het kon je niet meer boeien…
De tumor was beginnen bloeden, je kreeg het opeens zo moeilijk…
Ik was zo blij dat ik alles in huis had om jou te helpen, om jou voor de allerlaatste keer te begeleiden, om je mijn laatste “geschenk” te geven… Zachtjes ben je ingeslapen, in je vertrouwde omgeving… Het was alles wat ik nog voor je kon betekenen…
Tess,
ik noemde je vaak mijn zwarte, harige dochter… Je betekende zoveel voor mij, je was mijn maatje, mijn metgezel… Dat ik jou zo snel moet afgeven weegt lang niet op tegen wat we samen hadden…
Mijn God, meisje,
wat zal ik je ontzettend missen…
10 juli 2012
Lief meisje,
geen betere datum als vandaag om mijn ode aan jou te schrijven.
2 jaar geleden was ik deze dag nog ontroostbaar, er zeker van dat niemand ooit Wo kon evenaren. Vandaag is opnieuw een dag dat hij in mijn hoofd zit, meer dan anders, met dat verschil dat ik nu dankbaar glimlach om wat geweest is, maar ook om wat nu is. ‘Jouw song’ kon ik blijkbaar niet gebruiken in zijn herdenkingsbericht, want dat is jouw song en vandaag kan zelfs Wo jou niet meer van je plekje schuiven.
Het is nu bijna 1,5 jaar dat jij bij mij bent, je bent ondenkbaar geworden in mijn bestaan. Je bent een heerlijke teamgenoot om mee door te gaan. Ik geniet met volle teugen van jou en je capriolen. Je bent zo anders dan mijn eerste zwarte liefde, maar ik denk wel eens dat ik het geluk heb om 2 keer een “once in a lifetime dog” te hebben, ook al kan dat misschien wel niet…
Net als Wo altijd gedaan heeft, kan ook jij elke dag zomaar weer goed maken. Ook jij bent bijzonder sociaal maar als het erop aankomt ben ik toch het enige wat telt voor jou. Soms besluipt me het gevoel van toen, dat de wereld opeens zoveel roziger is als jij naast me staat.
Sommigen zeggen dat je een klein verwend nestje bent,
en ook al voel ik dat jij hier misschien een klein streepje voor hebt op de rest…
Jij bent gewoon mijn lieve, zwarte meid,
voor altijd…
30 maart 2011
Mijn allerliefste Tessje,
het is nu precies 2 maanden geleden dat we jou eindelijk mee naar huis mochten nemen. Twee maanden is zo’n korte tijd en toch kan ik nu al met geen pen meer beschrijven hoe blij ik ben met jou…
Vanaf de eerste dag was er “iets” tussen jou en mij. Hoe je zomaar voor me kon komen zitten, kijken… hoe je op mijn schoot gekropen kwam, al vanaf die eerste dag. Meteen al had je mijn hart gestolen en dat terwijl jij, dametje rood, nooit mijn voorkeur was geweest. Vandaag is dat gevoel al 1000 keer sterker en kan ik jou al niet meer wegdenken uit mijn leven.
Hoe je heel lief om knuffels komt vragen, hoe je op mijn schoot gekropen komt, hoe je naast me dartelt als we samen op pad zijn, hoe je me vertrouwt als je ergens bang voor bent, hoe je springveren lijkt te hebben als we iets leuks gaan doen samen, hoe je je kopje lief tegen me aan legt, hoe je trouw naast me ligt te slapen op het werk, hoe je oogjes opflakkeren als je meemag, hoe je zo heerlijk in mijn armen in slaap kan vallen…
Hoe heb je me zo snel al zo kunnen betoveren?
Het was niet makkelijk voor jou om na Wo, mijn eerste liefde, te moeten komen… Maar, lief meisje, je gaat al mijn verwachtingen te boven!
07 januari 2011
Lieve, kleine Tess,
weet je wel hoe blij we waren, toen we hoorden van jouw geboorte? Toen wisten we dat jij nu ook op deze wereld was en konden we eindelijk ècht gaan uitkijken naar jouw komst.
Intussen zijn er al ruim 4 weken voorbij, we hebben je al 1 keer kunnen knuffelen en er zijn nog enkele knuffelsessies in het verschiet. Oh, wat genieten we van jullie foto’s en wat is het heerlijk om jullie, als kleine, zwarte bolletjes, te mogen vasthouden. Wat is het prachtig om te zien hoe jullie op weg zijn om grote, vrolijke flatcoats te worden en wat kijken we uit naar de dag dat we jou mee naar huis mogen nemen.
Groei maar goed, kleintje, en geniet maar van je tijd met je mama, je zusjes en je broertje.
Straks zullen wij voor je zorgen, straks zullen wij ons uiterste best doen om jou een echt platjassenleven te geven, vol vreugde, liefde en heel veel kwispelstaarten…
27 oktober 2010
Je bent nog niet geboren, eigenlijk weten we zelfs nog niet zeker of je al bestaat… Toch hoor je er al een beetje bij!
Lieve X-je, in juni heb ik achtereenvolgens afscheid moeten nemen van jouw 2 grote voorgangers. Hoewel al snel het besef kwam dat zonder flatcoat verder gaan ondenkbaar was, had ik na zo’n zwaar afscheid toch wat tijd nodig…
De weken gingen voorbij zonder vrolijke, zwarte kwispel, zonder maatje dat altijd blij is, zonder guitige ogen, zonder zoveel onvoorwaardelijke en vrolijke liefde… Zo werd alleen maar duidelijker hoeveel nood ik had aan jou. Stilaan begon een voorzichtige zoektocht, die al snel verwoed werd. Mails werden verstuurd, kennels bezocht en honden ontmoet. Het was op jouw mama dat ik op slag verliefd werd. Jouw fokker voelde bovendien aan als een veilige keuze, als iemand die jou perfect zou begeleiden.
Op 9 november gaan ze met de echo in jouw mama’s buik kijken. Vurig hoop ik dat we jou dan te zien krijgen!
Tot snel, kleintje!