28 november 2015

Ik zit weer in mijn schommelstoel op de praktijk met onze kleine mensenpup in mijn armen. Ons gezellige hoekje voelt vandaag erg kil aan, tranen stromen over mijn wangen, druppels vallen op Cas zijn hoofdje.

Jij ligt naast me, opgekruld in baby’s wipstoeltje, vandaag mag het…
Je kijkt me vaag kwispelend aan, misschien wil je een lach op mijn gezicht toveren, zoals jij alleen dat altijd kon. Vandaag kan ik alleen maar huilen om jou en om alles wat wij samen zullen moeten missen.

Ik zie hoe Cas met jou speelt als hij groter is, hoe jij zijn steun en toeverlaat bent. Het besef dat die droom nooit werkelijkheid wordt, maakt mijn verdriet alleen maar groter.

We moeten afscheid nemen, jij en ik.
Totaal onvoorbereid, jij bent er eerder klaar voor dan ik, ik heb geen tijd meer…
Dag lief, zwart meisje…

Goeiedag klein, zwart meisje, ben je er klaar voor vandaag?
Met een werkelijk dolenthousiaste Ella vertrek ik exact 2 jaar later naar de praktijk. Met hevig kwispelende staart slaat ze me nauwgezet gade. Op haar eigen manier wacht ze rustig op haar beurt, het belooft een spannende dag te worden!

Die middag begeven we ons naar de start van onze toelating tot agility. De zenuwen gieren door mijn lijf, met Ella weet je immers maar nooit…

Onze lieve peuter is er vandaag ook bij om te supporteren, want ook al is Ella voorlopig misschien minder ‘geschikt’ voor hem, toch is hij helemaal weg van haar. Kort vraag ik het me af: zou flatcoatgekte erfelijk zijn?
En daar gaan we…
Ik denk nog even aan Tessje, het is een bijzondere dag vandaag…

Helaas bewees Ella vandaag hoe onvoorspelbaar ze kan zijn en zeker op een dag als vandaag word je geconfronteerd met hoe verschillend ze is van Tess.

Maar hé, kop op, we maken ons weer klaar voor een herexamen binnenkort! Misschien moet ik eens nadenken over relaxatietherapie… voor mezelf 🙂