28 november 2013

7 december 2010 – 28 november 2013

Lieve Tess,

Nog maar zo kort geleden rende jij als snelste door het bos, onvermoeibaar, onuitputtelijk. Altijd stond je kwispelend aan mijn zijde, je werkte graag en enthousiast en als we gingen wandelen deed jij de meeste kilometers. Thuis was je de grootste knuffelkont, mijn eigen schoothondje.

Of we nu gingen wandelen of door de stad kuieren, of we nu samen thuis waren of samen op het werk, agility of gehoorzaamheid, voor jou was alles prima, zolang jij en ik maar samen waren…

En eerlijk is eerlijk… jij was het verwende nestje van onze roedel, stiekem was jij de lieveling van je vrouwtje… Logisch ook… als het zo klikt als tussen ons, al vanaf die eerste dag! Ik weet nog zo goed hoe jij vanaf het eerste moment voor me zat en me onophoudelijk aankeek. Altijd aandacht voor je vrouwtje, altijd vragen om een blik terug. Jij, teefje rood, bleek mijn droomhondje, je was alles wat ik zocht, je was alles wat ik wou. Hoe moeilijk het toen ook leek om goede opvolging te vinden voor Wo, jij hebt dat waargemaakt!

Hoe onwerkelijk is het nu dat jij niet meer naast me ligt…
Dat je niet meer stiekem op de pasagierszetel mag meerijden, dat je nooit meer door het ondiepe water zal rennen, dat je nooit nog de zee zal zien, dat je geen eindeloze balletjes meer zal halen, dat je me niet meer met je lieve kopje en je trouwe ogen aan zal kijken…

Lieve meid… met jou wilde ik nog zoveel doen, nog zoveel wandelpaden doorkruisen. Ik wilde zo graag zien hoe jij Cas zijn beste vriendin zou worden…

Vorige week voelde je je blijkbaar niet zo lekker op de hondenschool maar verder leek er niet zoveel aan de hand… Je at je brokjes en trippelde vrolijk me me mee, je rende nog langs het water met je broer en kwam even graag je knuffels vragen. Eergisteren was je de laatste van de 6 om me te begroeten en gisterenavond at je je brokjes maar met lange tanden. Vandaag kwam het harde verdict… Je buik zat vol met een hele grote tumor, je lever vol uitzaaiingen…
Het was dat waar ik bang voor was… ik ben er kapot van…

In de uren erna zag ik je achteruitgaan… ik wilde je nog even “jouw waterparadijs” laten zien, maar het kon je niet meer boeien…
De tumor was beginnen bloeden, je kreeg het opeens zo moeilijk…
Ik was zo blij dat ik alles in huis had om jou te helpen, om jou voor de allerlaatste keer te begeleiden, om je mijn laatste “geschenk” te geven… Zachtjes ben je ingeslapen, in je vertrouwde omgeving… Het was alles wat ik nog voor je kon betekenen…

Tess,
ik noemde je vaak mijn zwarte, harige dochter… Je betekende zoveel voor mij, je was mijn maatje, mijn metgezel… Dat ik jou zo snel moet afgeven weegt lang niet op tegen wat we samen hadden…

Mijn God, meisje,
wat zal ik je ontzettend missen…