7 december 2013
Lief meisje,
vandaag zou je 3 jaar geworden zijn… wat is het toch ongelofelijk oneerlijk dat we jou al moesten laten gaan…
Het gevoel dat jij er nooit meer zal zijn is zo onwerkelijk, de gedachte is ondraaglijk. Nog altijd kan ik het niet vatten en is het moeilijk te geloven.
De typische dingen die je deed, de manier waarop je je plekje op mijn schoot opeiste, de blik in je ogen… de dingen die jou tot mijn lieve, trouwe vriendinnetje maakte, het zijn nu alleen nog maar herinneringen. Het enige wat van je overblijft is een potje met as, een pootafdruk, een plukje haar en gelukkig ontzettend veel foto’s en wat filmpjes. Allemaal herinneringen die vanaf nu gekoesterd zullen worden, herinneringen aan mijn mooie meisje dat veel te vroeg moest gaan…
Door wat met jou gebeurd is beseffen we eens te meer hoe kort het leven is… Een mens moet doen wat jullie flatcoats doen: genieten van elke dag, van elk moment en zoveel mogelijk blij zijn.
Spijt hebben van alles wat je niet gedaan hebt, het maakt alles nog zoveel moeilijker…
Toch spijt het me van de vele momenten die we nog hadden moeten hebben samen… al heb ik mijn uiterste best gedaan om jou een waardig, vrolijk flatcoatbestaan te geven. Jij op jouw beurt hebt alleszins alles gegeven wat mijn hart van jou verlangde en dààr kan ik alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn.