Hippie is als hondje van 10 maanden overgenomen van een andere eigenaar. De eigenaar had Hippie teruggebracht naar de fokster. Gelukkig was ze nog maar 10 maanden, er was nog hoop, maar het zou veel moeite kosten om haar te heropvoeden en te trainen. Hieronder kan je haar verhaal een beetje volgen, hopelijk is dit voor anderen een boodschap. Een hond koop je niet ‘zomaar’ en dump je zeker niet ‘zomaar’ terug.
Een hond is voor je leven….
Hippie is dus niet via de normale weg bij ons gekomen… Niet als klein, lief pupje… Niet naar uitgekeken vanaf de geboorte tot de uiteindelijke 8 weken….
Het begin van deze ‘adoptie’ kan je hieronder lezen…
Zaterdag 17 januari 2009
Vandaag is het zover, we mogen eens gaan kijken naar Hyacint (Luca ). De vorige eigenaars brengen haar om 14u00 terug naar Lieve. Ik heb Brent al uitgelegd wat er gebeurd is, dat de mensen Luca niet meer willen hebben en dat ze haar terug gaan brengen naar Lieve. Voor mezelf zijn er wel veel vraagtekens, niet zozeer OF ik de hond wel wil, want dat staat als een paal boven water, maar wel WAT er met de hond al allemaal gebeurd is. Een heel groot deel van de socialisatie periode is voorbij en dat kan je helaas niet meer inhalen. Mijn geweten wordt gesust door het feit dat ze met kinderen opgegroeid is en dat er ook nog een andere hond aanwezig was. Och denk ik dan maar, het zal wel goed komen.
We vinden Hyacint of roepnaam Luca helemaal niet mooi, en ergens denk ik dan, als het hondje nu niet gewenst is bij die familie, om welke reden dan ook, zullen we haar dan geen nieuwe naam geven, een nieuw leven, een nieuw begin, een nieuwe thuis?
Van mij mag Brent de naam kiezen, ik zou hem wel graag met een H laten beginnen om de regelgeving ivm de stamboom na te leven. Brent heeft al enkel namen opgeschreven, maar kan nog geen keuze maken. Geen probleem, zeg ik dan, we moeten toch nog gaan kijken of het ‘klikt’ tussen ons, want ik zeg nog steeds dat het niet zeker is dat we het hondje gaan meenemen.
Om 14u30 komt het telefoontje van Lieve dat de mensen weg zijn en dat wij mogen gaan kijken. Nerveus, benieuwd en een beetje bang stappen we in de auto op weg naar die arme donder…
We komen binnen en zien daar een kleine border collie rondlopen die een zekere afstand bewaart van mij. Amaai, wat is ze dik! Ik denk zeker een kilo of 4 teveel. Brent wordt onmiddellijk benaderd en aanvaard. Ik daarentegen… Mja, ik zie wel dat ze niet geaaid wil worden, maar ja, je wil het toch proberen hé. Op een hondse manier maakt ze me heel duidelijk dat ze dit niet wil. Geen probleem maar toch even een flits door me: “oei!”. Naar Brent en Andrea toe geen probleem, zelfs Lieve heeft Luca al terug voor zich gewonnen.
Lieve vertelt me wat de vorige mensen tot nu toe met haar gedaan hebben en wat niet. Luca is een paar keer naar de hondenschool geweest, ze kent zit en liggen een beetje. En dat voor een border collie van 10 maanden… Spelen doet ze gelukkig wel, dat is voor mij een positief iets. Luca leefde heel de dag en nacht buiten en sliep in de mand onder het afdak samen met een andere hond. Het drijf instinct is zeer goed ontwikkeld bij Luca, ze dreef de kinderen van de vorige eigenaars. Voor de rest valt er niet veel te vertellen, ze heeft nog nooit andere dieren gezien alleen de kippen die ook bij haar woonden. SLIK! Socialisatie is dus gene vette geweest.
Maar goed, Lieve haalt de doos koekjes en we gaan eens kijken hoe Luca reageert. ETEN ! Luca doet alles voor eten. Zelfs de wantrouwigheid die ze voor me had zet ze ervoor aan de kant. HAP SLIK. Knabbelen kent ze niet precies. We maken haar al snel duidelijk dat een “hapje” veel beter is dan een “HAP!”. En dat snapt ze precies. Ik mag haar al eens voorzichtig aaien. Zit doet ze ook voor mij. Goh véél werk denk ik bij mezelf. Maar ja, ze verdient wel een thuis, een opvoeding, een hondenleven. De keuze is al gemaakt bij mij. Brent is nog steeds op zoek naar een naam samen met Andrea. Hoak, Happy, …. Hippie. HIPPIE! HIPPIE!!! We gaan haar HIPPIE noemen! Hippie denk ik bij mezelf? Brent moet nog maar eens goed nadenken tot we thuis zijn… Maar het is en blijft Hippie.
Thuis gekomen: AAAAAMAAAAI! Buiten eerst Engie en Hippie laten kennismaken. Engie vindt het maar niets zo’n vreemde hond. Maar ja, je kan het haar niet kwalijk nemen… Zij heeft er niet om gevraagd, het zijn wij die haar verplicht met een zusje opzadelen. En dan nog een zusje van 10 maanden! Even wat imponerend gedrag van beiden, een grom, een blaf, eens ineen gaan hangen… Eigenlijk gaat het heel de zaterdagavond zo. Brent vindt dit echt maar niets, maar toch even uitgelegd dat dit honds gedrag is, dat de honden zelf aan elkaar moeten duidelijk maken wat kan en wat niet. Dit tot grote ergernis van Brent. Het huis zit vol nervositeit. Duke bekijkt het van op een afstand, en loopt eigenlijk alleen achter Engie aan (want dat meisje is loops deze dagen). Als de hondjes buiten zijn is er geen enkel probleem, Hippie is een speelvogel en daagt iedereen uit tot spelen, alleen heeft Engie daar niet zo’n zin in. Een avond om snel te vergeten dus! Als Brent gaat slapen denk ik ‘goh waar ben ik aan begonnen’.
Als klap op de vuurpijl is er sinds 23u00 af en toe wat vuurwerk te horen. Duke reageert heel fel. Hippie en Engie blijven er vrij rustig onder. 00u00 iedereen in zijn Bench, slaap tijd. Een bench heeft ze nog nooit gezien… maar goed ze ligt er rustig in.
Zondag 18 januari 2009.
Om 08u30 staan we op. Engie loslaten, Hippie loslaten, Duke loslaten. Alle drie naar buiten. Het valt op dat Hippie al veranderd is. Ze komt naar me toe, vraagt een aai. Kijkt naar me om… Is dit dat hondje van gisteren wel? Maar goed, niet te vlug van stapel lopen. Ik ben nog steeds gereserveerd, ze zal mijn vriendschap moeten verdienen. Buiten crossen en rennen de hondjes als kinderen op een speeltuin. Geen gevecht, geen gegrom… Ik kijk naar dit alles met vele vragen in mijn hoofd: wat is er deze nacht gebeurd?
Hippie heeft deze nacht wel haar bench bevuild. Ai, denk ik dan, want een hond bevuilt normaal zijn nestje niet. Ik denk dadelijk aan haar verleden, ze sliep immers dag en nacht buiten en dan kon zij haar behoeftes natuurlijk doen wanneer ze wou… Paniek ! Nee niet echt, maar wel oei. Hopelijk is dit een reactie van de stress en zal het de volgende nacht niet meer gebeuren.
Brent en ik nemen Hippie al dadelijk mee naar de hondenschool. Niet uitstellen. Als ze daar toch al een paar keer geweest is met de vorige eigenaars, zal ze de stress van andere hondjes wel een beetje kennen en de band met Engie is toch ook al veel beter. Autorijden is geen probleem. Ze zitten samen bij elkaar in de koffer van de auto. Op de hondenschool aangekomen zie ik geen tekenen van overdreven stress. Hippie loopt langs Engie naar het agilityterrein. Ik maak hen naast elkaar vast op Engie’s vertrouwde plekje. Ze zitten er samen of ze elkaar al jaren kennen. Geaaid worden door vreemden heeft Hippie nog steeds niet graag, naar mij toe… ze kwispelt zelfs al als ik naar haar toe stap!
Wat een vooruitgang weer. Hippie kijkt terwijl ik met Engie train. Hopelijk denkt ze bij zichzelf dàt wil ik ook kunnen.
Na de training wilde ik toch eens even het afgesloten puppy terrein op met Hippie. Eens kijken hoe ze reageert zonder die leiband. Eerst moet ze het terrein eens verkennen, dan haal ik mijn gekheid boven en probeer ik een spel uit te lokken. Het lukt! Maar dan “HAP!” een drijvende beet in mijn been. Een onmiddellijke reactie “Foei!” en haar eens vastpakken had Hippie nooit verwacht. Ze is dan ook serieus onder de indruk. Daarna spelen we terug en doen we weer gek. Geen hap meer, dat was dus een goede training! Nu moet ik alleen rekening houden met het gedrag dat ik vandaag gezien heb.
Thuis gekomen gaat de samenhorigheid tussen Engie en Hippie al een stuk beter, echt goed zelfs. Geen gegrom meer, ieder kent al een beetje zijn plaats. Hippie volgt me overal. Ze komt zelfs heel de tijd bij me zitten of liggen. Goed, denk ik dan, dat komt wel goed. Maar toch nog veel werk en opvoeding nodig.
’s Avonds als Brent terug naar zijn mama gaat, nemen we Hippie mee. Hij wil haar uiteraard fier laten zien aan zijn mama. Want het is ‘zijn’ hondje, hé. Goed duidelijk gemaakt dat ze haar niet mogen aaien, dat Hippie zelf naar haar toe moet komen. Maar ook hier hebben we iets geleerd: mensen luisteren ook niet altijd… Hippie laat weer op een hondse manier merken dat ze geen aanrakingen wil. Geen paniek maar wel weer “oei!”…
Daarna maak ik nog een wandeling met Engie en Hippie. Een grote wandeling want Hippie moet kilootjes verliezen! Ze is precies wel een beetje bang in het donker. Is ze dan toch niet zo zelfstandig als ik dacht? Op de donkere stukken, waar geen verlichting is, gaat de rem er volledig op. Met enthousiasme krijg ik haar er wel overheen. Ik denk dat ze heel haar leven steun gehad heeft van de andere hond. Ook thuis gaat het naar buiten gaan ’s avonds met aarzelingen, dus gaan we maar mee. Hippie heeft intussen ook haar eigen spiegelbeeld ontdekt in het venster, dat vindt ze maar niets, die ‘andere’ hond. Socialiseren denk ik dan…
Maar mijn vertrouwen stijgt. Het komt wel goed, nog veel werk, maar het komt wel goed.
Maandag 19 januari 2009.
Om 07u00 staan we op. Ik laat de hondjes naar buiten, maar het is nog donker en hoewel Engie en Duke al buiten zijn, staat zij vertwijfeld aan de deur te kijken. Met wat vertrouwen van mij, gaat ze toch naar buiten. Goed zo, meisje!
Haar bench is deze nacht proper gebleven, yes!
Terwijl ik dit stukje schrijf, ligt ze alweer aan mijn voeten. Mijn eerste gevoel was dat ze een zeer zelfstandig hondje was, dat niemand nodig had. Stilaan begin ik te denken dat ze in het verleden gewoon geen keuze had, maar dat ze blijkbaar, net als elke hond, nood heeft aan een “baas”.
Vandaag heeft Hippie het een dagje zonder mij moeten stellen, want baasje moest immers gaan werken. Hippie is heel flink geweest, dus ook dat is blijkbaar niet zo een probleem.
Vanavond is ze weer super aanhankelijk en volgt ze me op iedere vierkante meter waar ik ga. De relatie tussen haar en Engie gaat ook de goede kant uit, buiten een enkele confrontatie als het om een knook gaat loopt alles prima.
Dinsdag 20 januari 2009.
Hippie is deze nacht weer heel braaf geweest, dus daar ben ik al heel blij mee. Haar ’s avonds voor het slapengaan goed moe maken, mist zijn effect niet. Hoewel zij en Engie maken zichzelf wel moe. Rondjes lopen achter elkaar aan rond de tafel, tot ik er zelf nerveus van word.
Ze is ook heel de dag braaf geweest. Dus eigenlijk ben ik alleen maar content wat de opvoeding betreft. Dat gaat zeker de goede kant uit. Hoe langer hoe meer ben ik zeker dat Hippie niet dat zelfverzekerde en zelfstandig hondje is, dat ik in het begin dacht dat ze was…. Ze is heel onzeker en soms zelfs angstig op onbekende plekken. Vanavond tijdens de wandeling zijn we eens over het industrieterrein gewandeld. Startende vrachtwagens, muziek uit auto’s, … Dat heeft ze volgens mij allemaal nog nooit gezien, maar enthousiasme en aanmoediging helpt haar er wel doorheen… Dan blijkt toch maar weer hoe belangrijk de socialisatie periode wel is.
Of ik ze volledig gesocialiseerd ga krijgen zal de tijd moeten uit wijzen, maar we zijn toch goed op weg….
Vandaag heb ik ook de bevestiging gehad van het BVIRH dat ze een duplicaat van het eigendomsbewijs gaan opsturen… oef!
vrijdag 23 januari 2009.
Woensdag zijn we weer naar de hondenschool geweest, eerst even met Hippie bezig geweest tussen de andere honden en dat ging vrij goed. We hebben gespeeld met haar speeltje en de aandacht bleef bij mij terwijl andere honden op een paar meter van haar agility aan het trainen waren. Dus dat was heel leuk. Daarna heb ik met Engie getraind terwijl Hippie vol aandacht naar de puppies aan het kijken was die op het andere terrein aan het trainen waren, zo enthousiast dat ze haar leiband over getrokken heeft. Gelukkig kwam ze toch dadelijk terug naar mij. Resultaat: investering in een nieuwe leiband. Na de training heeft Hippie samen met de andere honden geravot op het grote terrein terwijl wij aan het opruimen waren, en zelfs dat ging prima!
Gisteren zijn we naar de dierenarts geweest, want Hippie haar spuitjes waren nog niet in orde gebracht. Ook hier was ze een voorbeeldig hondje. Maar zoals we zelf al wisten moet ze dus dringend op dieet. En anders naar de weight watchers! Volgende maand moeten we nog een herhalingsspuit halen, ik ben benieuwd of ik tegen dan wat gewicht van dat zo op voedsel gefixeerd hondje krijg. Geen koekjes meer, geen snoepjes, enkel haar brokjes. ‘T zal een aanpassing zijn voor haar.
Samengevat: so far so good….
donderdag 29 januari 2009.
Het is weer even geleden dat ik van me heb laten horen, maar geen nieuws is goed nieuws! En inderdaad het loopt tot nu toe op wieltjes, afgelopen zaterdag was er een winter barbecue, we waren met een man of 10, en dit was eigenlijk voor Hippie de eerste kennismaking met ‘vreemden’ in huis. (Tja, sinds Hippie in huis is durven niet veel mensen meer langskomen). Maar Hippie heeft zich goed gedragen, ze was wel wat nerveus maar dat is normaal hé.
Gisteren zijn we dan weer naar de hondenschool geweest en daar heeft Hippie haar eerste Agility training al gehad! Jaja, het gaat vooruit… en het gewicht moet eraf hé ! Tunnel, sprong, weave en dak hebben we alle 4 een beetje getraind en eigenlijk moet ik toegeven dat het beter ging dan gedacht. Ze is dan ook helemaal gek van speelgoed wat we dus perfect kunnen gebruiken, hé!
Dus, so far so good…. keep on going.
Hier thuis loopt het eigenlijk perfect: rustig in huis, wilde brats buitenshuis. De ideale hond toch?
zondag 8 februari 2009.
Hippie doet het fantastisch, ze is heel aanhankelijk en als ze de kans krijgt, ligt ze bovenop mij in de zetel. Alleen spijtig voor haar dat de regels dit niet toestaan! Ze staat nog steeds op dieet, en ze zoekt nog ongelooflijk naar alles wat eetbaar is. Maar ze kent de regels van het spel al in huis. ‘s Avonds haar eten en voor de rest valt er niet veel te rapen.
De buitenren is nu ook in 2 gedeeld, dus vanaf morgen kan ze heel de dag buiten zitten als baasje werken is. Engie en Hippie, elk hun eigen ren. Dat zal voor Hippie ook leuker zijn, dan hier binnen zitten.
Helaas zijn we deze week niet kunnen gaan trainen, woensdag werd het afgelast omdat de ondergrond bevroren was, en vandaag omdat het baasje ziek is. Maar op de vorige trainingen heeft Hippie toch al laten zien dat ze wil leren. Tijdens de training, hebben we de tunnel, de weave, de tafel, de zak en wat sprongen gedaan, en dat ging al redelijk goed. Gelukkig is ze gek van haar speeltje en is dat een goede beloning voor haar. Bij wat moeilijkere oefeningen kan ik het gebruiken als motivatie om het toch goed te doen.
Vorig weekend zijn we met de hondenschool een wandeling gaan doen, vele border collies bij elkaar en allemaal los over de teut. Man man, dat vond Hippie fantastisch. Het terug komen ging wel wat moeilijker, maar dat wisten we al.
Dus het gaat steeds beter, mij hoor je niet klagen!
zaterdag 21 februari 2009.
Maandag moet Hippie terug naar de dierenarts voor haar herhalingsspuit… en op de weegschaal! Ik ben eens benieuwd! Hippie heeft mijn hart al volledig veroverd, en de trainingen lopen erg goed, dus….
maandag 23 februari 2009.
Deze morgen zijn we naar de dierenarts geweest. We hebben een volledig bloedonderzoek laten doen, en alles was prima in orde, behalve… haar cholesterol, amaai! Nu wachten we nog op de uitslag van de urine en dan zullen we het hele verhaaltje wel kunnen samenvatten.
En dan… haar dieet tot nu toe??? Mja, 200gr is ze toch al kwijt. Dat vond ik wel een beetje weinig, maar ja, niets aan te doen. Ben al blij dat er kilo’s af zijn in plaats van bij.
zondag 1 maart 2009.
Ik moet hier nog even updaten wat de gezondheid van Hippie betreft. Ze had een zware blaasontsteking, vandaar af en toe dat plasje binnen. Dus nu krijgt ze zware antibiotica en dan zien we verder.
De trainingen verlopen heel goed en ze doet het graag. Dus mij hoor je niet klagen!
zondag 29 maart 2009.
Hallo, hier zijn we nog eens, Hippie haar blaasontsteking is ondertussen genezen, maar het binnenplassen bleef nog aanhouden… Een urine onderzoek of 3 heeft alle medische oorzaken uitgesloten. Resultaat is dat de klachten een psychische oorzaak hebben. Het komt erop neer dat Hippie ‘dwangmatig’ drinkt, dit wil zeggen dat ze door stress en angst heel veel gaat drinken. Hoe we dit gaan oplossen, weet ik nog niet… Ze heeft sowieso pilletjes gekregen en we hopen dat dit door trainen en ‘de tijd’ gaat opgelost geraken… Maar ik moet zeggen: tot nu toe loopt het weer prima.
Op de training gaan we goed vooruit, alleen merk je daar ook de angst in Hippie, soms verstand op nul en blijven sprongen nemen en rondlopen. Ook hier zal tijd en vertrouwen raad brengen. Gisteren heb ik met Hippie de ‘test sociaal gedrag’ afgelegd. En…. ze is geslaagd! Dus… Hippie is vanaf nu een door de KKUSH erkende ‘sociale hond’. Wie had dat verwacht???
Dus so far so good… Het komt wel allemaal in orde !!!