9 november 2011

Wat kan het je verlangen aanwakkeren als je in de zomer zowat iedereen rondom je met vakantie ziet vertrekken. We hebben lang op onze honger moeten zitten en wat hadden we lang uitgekeken naar deze vakantie. Niet alleen waren we er na de drukke zomermaanden gewoon erg aan toe, het was ook de allereerste keer dat wij samen op vakantie zouden gaan. We gingen voor de rust en de natuur van de vogezen, genieten van lange wandelingen met de wafjes en vooral ook genieten van elkaar.

Donderdag 27 oktober bracht ik ons corgi-stelletje al naar “moeke en vake”. Hun vakantie ging meteen al van start. Zij kregen 10 dagen om lekker samen te zijn, om te genieten van wandelingetjes, om in elkaars gezelschap te vertoeven en om te profiteren van enkele nieuw gewonnen privileges op hun oude stekje. Vrijdag werd nog een hectisch dagje omdat ik opeens geen halve maar een hele dag moest werken, dat maakte dat het inpakken in stukjes en beetjes en vooral iets sneller dan gepland moest gebeuren, wat eigenlijk, als we eerlijk zijn, anders ook wel zo geweest zou zijn… Zaterdagochtend begon het stapelen in de auto. De kussens maakten de kofferbak van de auto tot een cosy plekje. Ook  de benches werden opgeplooid en wat een ruime woonkamer hebben we dan opeens!

Na de 5 uur durende reis werd als eerste de mooie, grote tuin van “ons” huisje grondig verkend door de wafjes. De eerste tennisbal werd uit de zakken gepikt en de eerste spelletjes werden gespeeld. Binnen moest iedereen even zijn plekje vinden, maar al snel kwam de roedel tot rust. Na de ietwat onrustige en slapeloze nacht tijdens ons vorig weekendje weg met de 2 fletsjasjes, vreesden we een beetje voor onze nachtrust, maar ook dat leverde geen problemen op.

Zondag begon onze vakantie pas echt. Met de rugzak trokken we erop uit, een wandelgids moest ons naar de startplaats van een leuke wandeling begeleiden. Onze beperkte Franse kennis en een niet zo duidelijke gids maakten dat dat toch iets lastiger bleek dan we gedacht hadden. We zwierven eindeloos met de auto door de smalle bosweggetjes. Helaas, of misschien liever gelukkig, kwamen we er zo op uit dat net dààr waar wij wilden gaan wandelen een heuse drijfjacht aan de gang was. Ons enthousiasme was meteen getemperd en de schrik zat er goed in. We durfden onze schatjes ook een heel eind verder niet van de lijn te halen. Ik moet er zeker niet bij vertellen dat een wandeling met 4 doldrieste, uitgelaten wafjes aan evenveel lange lijnen niet erg ontspannen was?

Na deze flinke boswandeling kwamen we op de terugweg voorbij een prachtig meer. Onze viervoeters keken hun ogen uit, dit was echt een plek waar ze hun hartje konden ophalen. De lijntjes mochten af en alle remmen gingen los. De gespannen strubbelingen van eerder ebden weg en van dan af verliep de week op wolkjes. Lekker lange wandelingen waarbij onze vriendjes heel wat meer kilometers hebben afgelegd dan wij, prachtige stukken natuur en nog mooiere bezienswaardigheden, uren zwemplezier en ook de ballenobsessies werden flink bijgevoed. Als onze wafjes ver in dromenland waren, konden de baasjes gezellig samen door de prachtige steden kuieren en ‘s avonds genieten van een boek of een film temidden van onze slapende vrienden. Wat wil een mens nog meer?

De vier beleefden hun vakantie elk op hun eigen manier.

Engie was als een bezetene heel de dag met haar balletje bezig. Naarmate de vakantie vorderde en de moeheid begon toe te slaan, gaf ze het balletje met steeds minder enthousiasme aan ons. Dit bordertje vond zwemmen voor het balletje ook enkel plezierig op de warmere momenten als er een lekker zonnetje scheen. Tijdens de meeste zwemmomenten kon je haar echter aan de kant van het water vinden om de balletjes van zwemmers Hippie en Raf over te nemen en netjes te apporteren. De ontgoocheling was op haar snuitje te zien telkens wanneer Tess de bal veroverd had.

Hoewel Hippie naarmate de dagen verstreken iets rustiger leek te worden, bleef ze toch de hele week lang haar eigen neurotische zelve. Tijdens zwempartijen vloog ze als een gekkin te water, koud of niet, om vervolgens het balletje nooit te willen terugbrengen. En waar ze vroeger degene was die in het water als snelste bij alle balletjes was, moet ze nu met een flinke voorsprong vertrokken zijn om de 2 zwartjes te kunnen verslaan. In huis nam ze, net als haar borderzusje, toch de nodige rust, iets wat we thuis niet echt van haar gewend zijn.

Ook Raf was van de partij. Misschien verklaren velen ons gek om met zo’n ernstige hartlijder de bergen in te trekken, maar 9 maanden geleden hebben wij ons klein Rafke èn onszelf beloofd dat we hem zouden behandelen als iedere andere hond. Dat we hem niet onder een glazen stolpje zouden houden, dat we hem een leuk leven wilden bieden en dat we hem boven alles wilden laten genieten. En daarom, daarom alleen is ons zwart mannetje ook mee op reis geweest. Genoten heeft hij met volle teugen, 7 blije dagen vol kwispelstaarten en die kan niemand hem nog afnemen. Onze opzet van verschillende kleinere wandelingen per voormiddag met tussendoor een autoritje was voor Rafke ideaal. Alleen de wandeling over de Romeinse weg die, moeten we toegeven, een stuk langer bleek te zijn dan we gedacht hadden, heeft hem even in moeilijkheden gebracht. Een korte rustpauze en een welkome grote modderplas brachten al snel de nodige verlichting. Maar daarnaast heeft ook Rafke voluit achter balletjes aangerend, ontelbare baantjes gezwommen en is hij met grote sprongen te water gegaan. Terug in het huisje stortte Raf zich elke namiddag op zijn kussen neer om heerlijk opgerold in een diepe slaap te sukkelen. Elk moment van rust heeft hij met 4 pootjes aangenomen en benut, maar zo gauw er iets leuks te gebeuren stond, was Raf paraat!

Tess heeft zich op vakantie laten zien als een rasechte flatcoated retriever. Eén brok energie, een onvermoeibare drang om te blijven doorgaan, eindeloos blijven heen en weer lopen op wandelingen, dag in dag uit vol enthousiasme staan springen om op tocht te vertrekken, keer na keer oplichten bij het bovenhalen van speeltjes, telkens opnieuw uit je dak gaan bij het zien van water, door kabbelende beekjes racen en zwemmen, zwemmen, blijven zwemmen, zelfs als je het koud hebt, pas je slaapplekje opzoeken als het duidelijk is dat de baasjes ècht niks meer met je gaan ondernemen, vol verwachting uitkijken naar het volgende, iedere dag opnieuw meestuiteren met het vrouwtje en boven alles een niet te temmen kwispelstaart!

Kortom, een heerlijke week om niet snel te vergeten. We zijn weer helemaal opgeladen, klaar om er tegenaan te gaan. Want eerlijk, hoe héérlijk de vakantie ook was en hoezeer je kan genieten van zo’n weekje rust, een weekje waarin niets moet en alles kan, stiekem heb ik de praktijk en onze patientjes ook wel een beetje gemist…