10 juli 2012

Lieve Wo,

14 jaar geleden kwam jij als klein zwart hondje op de wereld…
Wie had toen kunnen denken dat jij zo’n grote, zo’n belangrijke zou worden.
Wie had gedacht hoeveel zo’n gekke zwarte hond kon betekenen voor een klein meisje.
Wie had in gedachten hoe bepalend jij zou gaan worden.
Wie had kunnen weten wat voor vriendschap zou kunnen ontstaan.

Ruim 2 jaar sta je al niet meer naast me. Eindelijk was ik zover dat ik zonder hondenpootjes kon om op te steunen, dat ik voldoende zelfvertrouwen had en voortaan genoeg had aan lieve mensenpootjes.
Alsof je daarop gewacht had…

Toch mis ik je nog steeds…

Vandaag kan ik alleen maar blij zijn met alles wat ik van jou gekregen en geleerd heb.
Dankbaar genieten van alle prachtige herinneringen, lachend je verhalen vertellen, met een glimlach naar je foto’s kijken, tranen over mijn wangen laten rollen als ik “jouw boek” bekijk en met een warm hart aan onze vriendschap terugdenken.

Had iemand mij toen verteld, dat jij, kleine zwarte donder, mijn leven zo drastisch zou gaan bijsturen of dat er zo’n vriendschap zou kunnen ontstaan tussen jou en mij.
Ik zou het niet gedurfd hebben te geloven…

Vandaag pronkt er dan ook een roosje op de kast voor jou.

Dank je, lieve zwarte vriend,
voor alles…
Het was onbetaalbaar!