Lieve Lola,

de dag dat we jou voor het eerst zagen… je was zo’n dropje! Eigenlijk kwamen we niet voor jou, maar voor een 3-jarig teefje. We konden jou echter niet weerstaan, we moesten wel van jou houden!

Ik hield me bewust op de achtergrond, jouw baasje zocht een hondje en dus moest hij doen wat hij dacht dat goed was. Lang kon ik me echter niet afzijdig houden, jij, jij was als een droom voor mij! Vanaf het eerste moment was er die “klik” tussen jou en mij en dat is zo gebleven, altijd…

Ik ging jou steeds vaker zien, steeds vaker meenemen. De band tussen jou en mij werd zo intens dat je baasje soms een buitenstaander leek. Wij twee… Samen trainen, samen spelen, samen joelen… Dat niemand Wo ooit zou kunnen overtreffen, dat was al lang duidelijk. Maar jij, als klein zwart meisje, zou een perfecte opvolgster worden!

Toen het niet meer ging tussen jouw baasje en mij, betekende dat ook een breuk tussen ons… De pijn was onbeschrijfelijk, jij, jij stond daar toch buiten?

Eerst kon ik je nog zien, even konden we nog trainen samen en zo af en toe intens genieten. Elke week keek ik uit naar ons uurtje, naar mijn “Lola-tijd”. Hoeveel moeite het ook kostte om ons bij elkaar te krijgen, hoeveel pijn het ook deed als ik je nadien weer weg zag wandelen, het was het altijd waard…

Helaas werd de regeling steeds vaker met de voeten getreden. Zo kwam het dat ik er, puur uit zelfbehoud, een eind aan moest maken. Wat een harde beslissing om te maken, om mijn meisje los te moeten laten… Maar ik wist wel dat jij er niet ongelukkiger van zou worden. Je baasje zal vast goed voor je zorgen!

Mijn lieve meid, mijn superhondje …
Het spijt me…