5 November 2016

Een zalig herfstzonnetje nodigde ons vandaag uit om een wandelingetje te maken door een prachtig gekleurd bos.
De honden, uitgelaten als altijd, genoten met volle teugen. Heerlijk!

Achteraf gezien had ik op voorhand beter moeten nadenken over mijn opstelling van de dag. Dan had ik weliswaar minder spieren gekweekt maar misschien toch iets meer kunnen genieten van een rustige wandeling.

De eerste fout begon al met Cas te laten kiezen tussen draagzak en buggy. Natuurlijk kiest hij voor de buggy en dus ging het gevaarte de auto in. De tweede vergissing maakte ik door hem aan te praten om zijn fiets mee te nemen. Nog steeds lijkt het niet echt bij me door te dringen dat dat ècht niet vlotter gaat dan te voet… Ja wat had je gedacht? De fiets moest mee.
Dan zal ik best niet meer dan 2 honden meenemen – het verstand kwam boven water – en aangezien logeetje Jutta graag mee ging wandelen, mochten Ella en Jutta alvast de auto in. Dat was uiteraard buiten Cas gerekend die weigerde in te stappen zonder Fien. Waarom eigenlijk ook niet? – het verstand blijkbaar weer in diepe rust –

Aangekomen op de wandelplek blijkt dat ik tijden nodig heb om alles uit te laden, in elkaar te steken en klaar te maken. Resultaat: 3 net iets te dolle honden! Eens aan de wandel blijkt er op sommige paden extra zand gestrooid te zijn, heeft Cas welgeteld 100 meter op zijn fiets gezeten en valt hij, als kers op de taart, lekker in een vieze modderplas.

We hebben weer eens goed gelachen!

[nggallery id=67]