13 oktober 2011
De tijd vliegt…
Eergisteren was het al maar liefst 8 jaar geleden dat ik voor het eerst een nieuw sterretje aan de hemel zag verschijnen. Kleine Pablo, een kruising beagle, was pas enkele maanden ervoor 1 jaar oud geworden. Hij stond op het punt zijn brevetten gehoorzaamheid en agility te behalen. Zelf was ik net begonnen met studeren, het op kot gaan viel me zwaar en in de weekends vond ik troost bij mijn 2 grote vrienden, Wo en Pablo. Ook die zaterdag trokken we er onder ons drietjes op uit voor een lange wandeling. Onderweg naar huis begon mijn mannetje heel vreemd te doen. Beven, overmatig kwijlen, epilepsie-aanvallen en diarree volgden elkaar op. Van verder wandelen was geen sprake want met de stap die we zetten, werden de symptomen erger tot mijn vriendje uiteindelijk helemaal van de wereld was.
Enkele lieve buren brachten Pablo en mij snel naar de dierenarts, Wodan werd naar huis gebracht.
Toen ik een poos later in tranen thuiskwam, zonder onze stoere, kleine man, wist niemand wat er aan de hand was. De dierenartsen hadden niets meer voor hem kunnen doen, het was hartverscheurend…
Ook al is het inmiddels 8 jaar geleden… als de dag van gisteren herinner ik me mijn ontreddering, mijn ongeloof, mijn snijdende pijn, waarvan ik dacht dat hij nooit zou weggaan…
“Tijd verzacht de wonden waarvan men nooit geneest” zo zegt het spreekwoord en zo is het ook.
Enkele moeilijke maanden braken aan, het leven van mijn studie tot dierenarts heeft aan een zijden draadje gehangen en mijn verdriet was ontroostbaar. Nog nooit had ik me zo alleen gevoeld… Na een poosje ging ik me concentreren op een kot waar een hond toegelaten was. Velen verklaarden me gek en niemand die geloofde dat ik erin zou slagen om te vinden wat ik zocht, maar waar een wil is, is een weg. In februari van het volgende jaar, meteen na mijn eerste examenperiode, stapte ik voor het eerst op de trein, samen met mijn grote, zwarte vriend. Vele mensen keken ons na, een klein meisje met een zware volgepakte rugzak en een grote, zwarte woef aan haar zijde, klaar om het land te doorkruisen.
Sinds die dag leek het of ik de wereld aankon. Wo en ik weer samen, samen op reis. Mijn geluk kon niet op en de meest onbezorgde jaren van mijn leven braken aan.
Met Wo aan mijn zijde huppelde ik door mijn studie, tegenslagen werden makkelijk opgevangen door uitbundige lebbers van mijn harige vriend en gaandeweg breidde ons kleine gezinnetje zich uit tot een behoorlijke roedel.
Vandaag besef ik dat hetgeen die 11de oktober gebeurd is, mijn leven een flinke draai heeft gegeven.
En hoe hard, hoe pijnlijk die dag ook geweest is en hoewel ik die dag altijd zal meedragen alsof het gisteren was, ben ik dankbaar voor alles wat eruit is voortgevloeid…
Lieve, kleine Pablo,
eigenlijk ben jij rechtstreeks van de aardse jachtvelden doorgelopen tot in de hemelse en dat is iets wat jou eer aandoet!
jij was ons ros vonkje,
nu ben je een van de vele sterretjes aan de hemel…
