31 juli 2011

Gelukkig is het zondag vandaag, een rustige zondag dan nog… Zo kunnen we in alle rust bijkomen van alle emoties van gisteren. Hoe je soms op automatische piloot kan verder gaan en hoe het de dag nadien aanvoelt alsof je een (emotionele) marathon hebt gelopen.  Hoe je dan pas voelt wat een zware dag het geweest is…

Het begon allemaal enkele dagen geleden. Hippie, die woensdag nog op haar eigen manier en met evenveel passie als anders op het agilityterrein stond, voelde zich donderdag niet zo lekker. Ze was stilletjes en had wat minder vlot haar eten opgegeten als normaal. Nog niet meteen reden tot paniek, maar ik had haar toch maar wijselijk thuis gelaten van wandelen en trainen. Vrijdagochtend wilde ons meisje helemaal niets meer eten, dat baarde ons toch zorgen aangezien Hippie altijd als laatste brokjes krijgt en als eerste klaar is. Ik besloot vrijdagavond toch maar een bloedname te doen met zo’n vage symptomen, op het laatste moment volgde ik gelukkig toch ook maar mijn buikgevoel. Ik besloot toch maar een RX van haar buikje te nemen, ondanks het feit dat er nog niet echt aanleiding voor was. Groot was onze verbazing dan ook toen we duidelijk een ringvormig voorwerp in haar maag en een schijnbaar langwerpig voorwerp in de darm zagen zitten. Hippie, die zich niet echt interesseert in speelgoed wat zomaar ergens ligt en bovendien ook Hippie, die ook nooit ergens aan bijt of knabbelt… Ze is meteen aan het infuus gegaan en zaterdagochtend meteen geopereerd. Toen ze zaterdagmorgen naar buiten ging, stond ze er kwiek en vrolijk bij.

Schijn bedriegt, zo bleek toen ze op de operatietafel lag… Toen we zagen wat er aan de hand was en hoe onstabiel bovendien haar toestand was, zakte de moed me in de schoenen… Hippie had een behoorlijk grote darmperforatie langswaar stoelgang in haar buik sijpelde en een buikvliesontsteking was een feit. Een stuk darm moest verwijderd worden en intussen hielden we haar angstvallig in de gaten. Ze doorstond de anesthesie niet zoals we het graag hadden gezien, maar zonder anesthesie konden we haar nu eenmaal niet helpen. Met een minimum hoeveelheid slaapgas en goede pijnstilling heeft ze de operatie uiteindelijk toch doorstaan. Na ruim 2 uur opereren hadden we 1 rubberen ring van 5cm doorsnede uit de maag gehaald en een gedeelte van de dunne darm verwijderd met daarin nog eens zo’n zelfde ring. Onbegrijpelijk hoe ze zoiets groots en hards ineens heeft kunnen inslikken en hoe die ene ring al dat hele traject had kunnen afleggen. Na alles gespoeld en weer opgeborgen te hebben, konden we haar ritsje weer dichtmaken.

Hoewel Hippie er nog lang niet is en de volgende dagen erg cruciaal zijn, waren we maar wat blij toen we haar stilaan zagen bijkomen. Na een middagje onder de warmtelamp zijn we haar gisterenavond gaan ophalen. We hebben een ziekenbedje hier thuis gemaakt voor de intensieve zorgen de eerstkomende dagen. Vanmorgen is ze flink opgestaan, liefst van al wilde ze zelfs al mee buiten gaan rennen met de rest, maar dat kan natuurlijk voorlopig nog niet.

Bij dit alles kwam dan nog dat ik al enkele dagen scheel keek van de examenstress… ja… eindelijk afgestudeerd en examenvrij, dan gaan we gewoon lekker stressen voor het eerste grote examen van ons jong hondje :P. Tessje zou gisterennamiddag haar eerste grote proef moeten doen. De overgang van de A- naar de B-klas. Op zich niet veel bijzonders, maar toch heb je graag dat ze het flink doet en natuurlijk dat je weer verder kan, want daar is ze ook aan toe. Tessje vertrok gisterenochtend mee naar de praktijk. Toen zag Hippies situatie er nog niet zo ernstig uit en dan konden we na de operatie doorrijden en netjes op tijd op het examen verschijnen. Even later bleek dat de situatie helemaal anders was…
Ik kan maar één ding zeggen: een examen of proef heeft nog nooit zo onbelangrijk geleken, hoe hard ik er ook voor gewerkt had en hoeveel stress het me ook bezorgd heeft…
En Tessje… Tessje is nog nooit zo stil geweest… Ze heeft de ganse voormiddag-middag in haar hok gezeten en volgens mij zelfs nauwelijks bewogen. Ze besefte duidelijk dat er iets aan de hand was…

Toen Hippie eenmaal wakker was kon ik naar huis, mijn collega zou haar in de namiddag nog in de gaten houden, zo konden we toch nog naar het jaarlijks clubkampioenschap. Sam mocht om 15u op het toneel verschijnen, ik verwachtte er niet te veel van. Maar zoals gezegd kan je soms echt op automatische piloot verdergaan. Sam deed het schitterend en heeft daarmee niet alleen zijn vrouwtje maar ook zijn ‘tante Hanne’ en kleine welsh cardi-supporter Cadell laten blinken van trots. Met 95/100 haalde hij de eerste plaats en werd hij clubkampioen bij de debutanten.