29 oktober 2015

Wat een prachtig uitzicht van achter mijn pc!
Een stralend herfstzonnetje en geelgekleurde bladeren aan onze boom. Dat heet uitkijken naar een heerlijke herfstwandeling deze namiddag!

Ook vorige week hadden we een zonovergoten vrije namiddag die erom vroeg om op pad te gaan. Cas wil nu vooral heel graag zelf stappen. De grote wandelingen van vroeger hebben dan ook plaats gemaakt voor piepkleine wandelrondjes. Voor de honden maakt het allemaal niet zoveel uit, we zijn immers gemakkelijk een uur onderweg!

Als je de wereld door de ogen van een kind bekijkt, zie je plots zoveel meer! Elk bloemetje wordt bestudeerd, elke paddenstoel krijgt zijn portie aandacht, elk blaadje wordt betast en elke zandkuil moet toegedekt worden. Wat een rijkdom hebben we toch in onze achtertuin en wat een zonde dat we het soms allemaal niet meer zien!

Onderweg even stoppen voor een foto, even zitten op een boomstronk en dan luidkeels roepen “Fientjeeeuu, kom!”. Fientje moet mee op de foto! Met een beetje hulp van het vrouwtje gaat ze flink naast Cas op de boomstronk staan. “Lachen! Fientje lachen”, roept ons kleine kereltje, terwijl hij zelf zijn liefste snoetje opzet. “Mag Ella ook mee op de foto?” Met een beetje geduld krijgen we ook gekke Ella mee op de foto.

Een pracht van een foto en een blinkend hart rijker, gaan we verder op onze tocht. Ik straal, want niet zo heel lang geleden zou Fien elk kind uit haar buurt geweerd hebben met luid gegrom. Nu zaten ze daar, Cas met zijn armpje over haar rug geslagen. Wat ben ik dan trots op hen beiden!