Gisterenavond was het eindelijk zo ver, we mochten onze TAP gaan lopen. Gezellig met alle 4 de zussen, geweldig!

Olga’s stressbestendigheid is goed getest, ze was heel beheerst en flink ondanks de idiote hoeveelheid zenuwen van het vrouwtje. Na al die brevetten, met al die verschillende honden, waarvan ik toch wel kan zeggen dat Olga degene is waar ik het minst twijfels over moest hebben, blijft het iedere keer een beetje sterven. Al weken op voorhand beginnen de zenuwen te broeien. Door het eerst aanhoudend natte en daarna vriesweer was het ook lastig om goed te kunnen trainen, dat heeft niet geholpen. Dan rees er deze week nog de vraag of het wel zou doorgaan, want als het ècht hard zou gaan vriezen, kon dat de veiligheid wel in de weg staan.
Gisteren was echt een beetje doodgaan, de nodige (homeopatische) antistresspilletjes werden genomen, een half dagje verlof moest ingezet worden, dan nog rekening houden met de nodige files. Die laatste bleken er uiteindelijk niet te zijn, waardoor ik belachelijk vroeg aanwezig was. Maar hé, beter te vroeg dan te laat zeker?

Dan mochten we verkennen, plots zie je in de meest simpele dingen valkuilen zitten. Je weet dat ze het kan, maar helaas heeft de ervaring me al geleerd dat dàt niet altijd een garantie is. Het blijft gewoon spannend tot het laatste moment. 

En daar gingen we… als eerste “Devils on fire hondje” ooit , begaven we ons naar de start. Olga was zen, ik iets minder…
Wat was ze flink en beheerst, mijn zenuwen werden een beetje vergeten. De brug vond ze een beetje eng, merkte ik, want ze hield in en “Oh my God! Wat doet die band achter de brug!?” leverde ons een weigering op, maar die herstelden we vlot.  Voor we het wisten hadden we succesvol de finish bereikt. Wat een ontlading en blijdschap als iedereen juicht. Heerlijk! We did it! En wat ben ik trots op haar!

Ook proficiat aan de zussen die ook allemaal geslaagd zijn en natuurlijk aan geweldige Abby van Gunther, omdat ze er toch ook bijhoort.