14 juni 2010
Lieve Wodan,
3 maanden geleden werden we geconfronteerd met het feit dat we jou eens zouden moeten missen. Ik weet nog hoe ik me voelde die dag. Ik weet nog, jij kwam me troosten, je legde je kop op mijn schoot en keek me aan met die trouwe ogen van je. Ook doorheen die paar ontzettend moeilijke dagen heb jij me heen geholpen, zoals je dat altijd gedaan hebt.
Jij bent altijd mijn kapitein geweest, jij was het die mijn roer zo vaak heeft recht gehouden. Jij hebt me door zoveel klein en groot verdriet heen geholpen. Jij hebt gezorgd dat ik grote en minder grote probleempjes te boven ben gekomen. Jij hebt mij een groot deel van mijn goede vrienden gegeven. Jij hebt mijn leven op kot, in de stad, leefbaar gemaakt. Jij bent het voor een stuk die mij tot de dierenarts heeft gemaakt die jou vandaag kon helpen.
Bijna 12 jaar ben jij mijn allerbeste vriend geweest, een half leven…
Jij, die altijd in was voor een spelletje.
Jij, die uren met mij heeft rondgezworven.
Jij, die altijd blij was om mij te zien.
Jij, die nooit boos is geweest op mij.
Wo, jij was mijn allerbeste vriend, het allergrootste in mijn leven. Er is die 12 jaar lang geen dag voorbijgegaan zonder dat jij een lach op mijn gezicht toverde. Geen enkele dag was zo slecht, dat jij hem niet kon fixen.
En toch was je zeker niet de gemakkelijkste.
Het was ook jij die me, in onze jonge jaren, over de terreinen van de hondenschool sleepte omdat je je vriendinnetje had gezien. Eigenlijk was jij veel te sterk voor mij, maar toch, we waren een team! Jij hebt bovendien van onze tuin een maanlandschap gemaakt, ach ook dat heeft wel zijn charmes. En altijd wilde je wat in je muil hebben, met een beetje geluk pakte je je eigen knuffel, veel vaker echter konden we onze schoenen, dweil, sleutels of gsm in de tuin gaan zoeken.
Maar Wo, je zou onze Wo niet geweest zijn zonder al dat kattenkwaad. En wat er ook gebeurd was, altijd opnieuw kon je ons vertederen met je grote, onschuldige ogen.
Mijn lieve vriend,
zo vaak heb ik al aan dit moment gedacht. Jij, met al je kwaaltjes en probleempjes, hebt ons vaak herinnerd aan het feit dat jouw leven niet oneindig was. Niemand had ooit gedacht dat jij zolang bij ons zou zijn. Ik kon alleen maar hopen dat jij nog naast me zou staan bij mijn afstuderen.
En kijk, in welke belangrijke stappen je me nog vergezeld hebt! Je stond naast me toen ik afstudeerde, toen ik de praktijk in ging, toen we ons eigen stekje vonden.
Ik ben je zo dankbaar, voor alles wat je mij gegeven hebt, alles wat je mij geleerd hebt. Voor al die keren dat je me getroost hebt en voor je onvoorwaardelijke liefde en trouw. Jij, jij was mijn “once in a lifetime dog”…
Dankbaar ben ik ook voor de laatste 3 maanden, voor de tijd die we nog gekregen hebben samen. Je werd wel stiller, maar uiteindelijk bleef je onze vertrouwde, lieve, blije Wodan. 3 maanden om nog te genieten samen, 3 maanden voor een rustig afscheid.
Ik beloofde je, dat je geen pijn moest lijden en dat ik je zou laten gaan als jij er klaar voor was. Ik hoopte vurig dat jij me op tijd zou zeggen dat de tijd gekomen was. Dankbaar ben ik dan ook dat het zo gegaan is.
Gisterenochtend voelde jij je niet lekker, je liet je brokjes staan en wilde zelfs geen boterham meer. Alle plannen voor onze zondagmiddag, werden meteen aan de kant geschoven. Eigenlijk wisten we toen al dat de tijd gekomen was.
Als dierenarts had ik het voorrecht om je verder lijden te besparen, ik kon meteen verdere onderzoeken doen en zien dat het niet goed was. Na wat medicijn om je een beetje op te krik
ken, wilde je wel weer even mee. Nog een bezoekje aan je andere baasjes en natuurlijk nog even dollen met je grote vriend, Brent. Ook nog even samen naar het water, nog even plonsen, nog even kwispelstaarten.
Thuis ben je, op je vertrouwde plekje, op je zachtste kussen in slaap gevallen. Je beertje in je mond…
Slaap zacht…
Kleine Wo,
dank je dat je altijd zo goed voor mij gezorgd hebt en dat je nu een nieuwe kapitein hebt aangesteld.
Je hebt je strijd gestreden, jouw taak is nu volbracht,
lieve vriend, je bent nu vrij…
Aan stuurboord liggen kapers, lief
En aan bakboord zwemmen haaien
Maar ik hou vannacht het roer wel recht
De nacht deint als een zee rustig om me heen
En ik weet precies waarheen we gaan
Want ik ben de kapitein
Dit huis is mijn kajuit
En het schip kan alleen nog maar vooruit
De zee
De nacht ligt glad
Probleemloos voor me uit
En de verwachtingen zijn eindelijk eens goed
Vannacht een keer geen regen
Voor een keer geen storm
Eindelijk een nacht zoals het moet
Maar aan stuurboord liggen kapers lief
En aan bakboord zwemmen haaien
En ik fluister lieve woorden
En ik kus je tranen weg
En ik vertel je van mijn liefde
Geloof me als ik zeg
Dat alles goed is
Ga maar rustig slapen
Want ik ben de kapitein
En wie de kapitein is,
Die houd de wacht
We gaan nog niet ten onder
Ze hebben ons niet zomaar
We zullen echt nog niet vergaan, vannacht
En ik weet wel dat ze loeren, maar ik kan ze toch niet zien
dus wat zou ik mij daar nou druk om maken
de bodem is nog heel en de zeilen doen het nog
wie of wat zou ons nou kunnen raken?
Aan stuurboord liggen kapers lief
Klaar voor het gevecht
En aan bakboord zwemmen haaien
Maar ik hou vannacht het roer wel recht